Działaczka społeczna i polityczna, oddana sprawom chłopskim i oświatowym. Urodzona w Sielcu k. Wiślicy, miała dziewięcioro rodzeństwa. Od czwartego roku życia opiekował się nią ksiądz. Gdy skończyła dziesięć lat, posłał ją do gimnazjum w Staszowie, a następnie w Miechowie. Po śmierci księdza trafiła do sierocińca w Lublinie. W 1929 r. skończyła seminarium i wyjechała do Warszawy. Wyszła za mąż i pracowała jako niania w domu dyrektora Departamentu Kultury Stanisława Strakacza, doradcy Paderewskiego. Następnie dostała pracę w szkole w domu dziecka na ul. Freta i zapisała się do gimnazjum, by skończyć ósmą klasę. W 1931 r. wydała książkę o swoim życiu, pt. „Zbłąkana owieczka”, której fragmenty były drukowane w tygodniku „Wici”. W 1932 r . wyjechała z mężem, zaangażowanym działaczem społeczno-politycznym, członkiem SL, do Kazimierzy Wielkiej, gdzie pracowała do 1935 r. W tym czasie publikowała w dzienniku „Naprzód” swoje opowiadania o niedoli na wsi. Prowadziła także założoną przez męża świetlicę, przez co została oskarżona przez miejscowego adwokata o bezbożne wychowanie młodzieży. Mimo podstawionych świadków sprawę wygrała. Następnie mieszkała z mężem w Piotrkowicach k. Kielc, gdzie mąż został p.o. dyrektora szkoły podstawowej. Wojna zastała ją u rodziców w Sielcu. W czasie okupacji pomagała ukrywającym się żołnierzom, wróciła z mężem do Piotrkowic, potajemnie uczyła dzieci polskiego. Niemcy aresztowali jej męża i go ostatecznie rozstrzelali. Została sama z synem, drugie dziecko, z którym była w ciąży, urodziło się martwe. Po śmierci męża czynnie uczestniczyła w ruchu oporu: angażowała się w organizowanie Batalionów Chłopskich, pozyskiwała ludzi do tajnej roboty, przewoziła tajne materiały. Była świadkiem wycofywania się wojsk niemieckich w 1945 r. i wkroczenia Armii Czerwonej, a także tworzenia struktur Polski Ludowej. W styczniu wstąpiła do PPR i została kierownikiem Oddziału Rozwoju Prasy i Kultury w Wojewódzkim Urzędzie Informacji i Propagandy w Kielcach. Po dotkliwym pobiciu przez przeciwników politycznych została przeniesiona do Koszalina. Organizowała koła Ligi Kobiet w okolicznych powiatach. W czerwcu 1946 r. została mianowana inspektorem przysposobienia rolniczo-wojskowego w Komisji Oświaty i Wychowania Urzędu Wojewódzkiego w Szczecinie. Ze względu na stan zdrowia wróciła w styczniu 1949 r. do Kielc, na stanowisko wizytatora i kierownika OPOR i przez ok. dziesięć lat kontrolowała gospodarstwa i zakładała technika rolnicze. Po ciężkiej chorobie (zawał serca i kilka poważnych operacji) przeszła na rentę i pracowała na pół etatu w TPD. W 1969 r. wróciła do pisania – powstało kilka jej książek, m.in. „Walkowa Pani”, „Przystanek Agaty”, „Szara myszka”. W latach 1970–1975 publikowała nowele w „Przemianach". Otrzymała następujące odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi (1947 r.), Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955 r.), Krzyż Partyzancki (1964 r.), Odznakę „Za zasługi dla Kielecczyzny” (1965 r.), Odznakę Tysiąclecia za działalność społeczną (1969 r.), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974 r.), Złotą Odznakę ZNP (1980 r.), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1980 r.).
