Daszewska, Emilia

Emilia Daszewska z d. Hoffmeister, żona doktora Jana Daszewskiego, swą pracę społeczną rozpoczęła w roku 1905, niosąc pomoc materialną i moralną więźniom politycznym. Była członkinią Czytelni Naukowej (później przemianowanej na Bibliotekę Publiczną), założonej przez jej męża. Jako członkini Kultury Polskiej wspomagała Kursy dla Analfabetów Dorosłych. Po  wybuchu wojny w 1914 i wkroczeniu Strzelców do Kielc wspierała ich mieszkaniem, żywnością, odzieżą itp. Jej czterech synów wstąpiło w ich szeregi, a najstarsza córka, Emilia, pracowała w intendenturze pod komendą Jędrzeja  Moraczewskiego. Dwóch synów, najstarszy – Stanisław i trzeci z kolei – Ludwik, poszło do II Pułku Ułanów, zaś dwóch wróciło z powodu wątłego zdrowia. Autorka brała czynny udział w ukrywaniu legionistów, ratując ich od więzienia i chroniąc przed prześladowaniem zaborców. W Lidze Kobiet działała od dnia jej założenia, tj. 15 sierpnia 1914 r. Była przewodniczącą dochodów niestałych, a w roku 1918 wybrano ją na przewodniczącą organizacji i pozostała nią aż do jej zlikwidowania. W 1920 r. pracowała w wojskowym szpitalu dla zakaźnych. Wtedy poszedł na front jako ochotnik jej najmłodszy syn – Andrzej. Brał udział w powstaniu śląskim, które ona wspierała materialnie. Z pracy społecznej wycofała się z powodów zdrowotnych.