Franio, Zofia

Lekarka, uczestniczka wojny polsko-bolszewickiej, od 1936 r. instruktorka Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Podczas II wojny światowej działała w konspiracji: najpierw we Lwowie, później w Warszawie, gdzie dowodziła powstałymi z jej inicjatywy kobiecymi patrolami minerskimi Związku Odwetu/Kedywu Okręgu Warszawa-miasto ZWZ-AK, również podczas powstania warszawskiego, w które zaangażowana była także jako lekarka. Związana z Radą Pomocy Żydom „Żegota”. W 1945 r. była kierowniczką działu łączności w Komendzie Obszaru Centralnego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj oraz w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość”. W 1946 r. została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa. Wolność odzyskała w 1956 r. Została odznaczona Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Walecznych.