Grabowska, Halina

Żołnierka. Była wychowywana przez babkę w Siedlcach. Jej matka Zofia pracowała jako nauczycielka wiejska, ojciec opuścił rodzinę. Halina rozpoczęła naukę w gimnazjum po przeniesieniu się do Warszawy, gdzie opiekowała się nią ciotka. Od 1935 r. należała do harcerstwa. Od września 1939 miała uczyć się w liceum im. Narcyzy Żmichowskiej, ale w wyniku zamknięcia szkół uczęszczała na tajne komplety. Na początku okupacji pracowała jako telegrafistka, ale już wtedy odczuwała silną chęć uczestniczenia w bezpośrednich walkach z Niemcami. W ramach samokształcenia wraz z grupą przyjaciół organizowała spotkania dyskusyjne oraz brała udział w aktywnościach sportowych. Jej narzeczony, Stanisław Czechowski, został rozstrzelany 3 grudnia 1943 r. 

Grabowska była kapralem podchorążym I plutonu I kompanii Batalionu „Parasol”, pełniła funkcję telefonistki, kierowała pracami łączniczek w Oddziale do Zadań Specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej (AGAT). Brała udział w licznych potyczkach i akcjach dywersyjnych. Podczas ucieczki po nieudanym zamachu na gen. Wilhelma Koppe, który był Wyższym Dowódcą SS i Policji w Generalnym Gubernatorstwie, została postrzelona w rejonie podkrakowskiej wsi Udórz. Trafiła do więzienia Montelupich, gdzie ją zamordowano 23 lub 24 lipca 1944 r. W styczniu 1946 r. jej szczątki przeniesiono do kwatery Batalionu „Parasol”  na warszawskich Powązkach. W 1944 r. otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami. W 2013 r. odsłonięto tablicę poświęconą Halinie Grabowskiej na ścianie domu przy ul. Cieszkowskiego 1/3 w Warszawie, gdzie mieszkała.