Hohenzollern, Fryderyk

Ur. w 1712 r. jako syn króla Fryderyka Wilhelma I Hohenzollerna i Zofii Doroty Hanowerskiej. Od najmłodszych lat kształcony przez nauczycieli domowych. Wbrew militarystycznym zainteresowaniom i tendencjom swojego ojca, interesował się przede wszystkim filozofią i literaturą antyczną, co było przyczyną glębokiego, trwającego wiele lat konfliktu w rodzinie. Po śmierci ojca, przejął w 1740 r. tron pruski, natychmiast angażując się w wojnę z Austrią o Śląsk. Przez cały okres swojego panowania dążył do umocnienia i zreformowania kraju: zreformował sądownictwo, popierał dynamiczną politykę gospodarczą, opartą na protecjonizmie państwowym, wprowadził kraj na drogę industrializacji manufakturowej, rozbudowywał kopalnictwo i hutnictwo. Wobec sąsiedniej Rzeczypospolitej prowadził agresywną politykę, blokując próby reform kraju i doprowadzając ostatecznie do I rozbioru Polski.