Działaczka socjalistyczna i niepodległościowa, pseud. „Jadwiga”, urodzona 11 marca 1881 r. w Domanicach (woj. mazowieckie, pow. siedlecki). Od osiemnastego roku życia związana była z tajną robotą oświatową w Warszawie, gdzie poznała Marię Burczyńską, pseud. „Natalia”, od której otrzymała pierwszą literaturę socjalistyczną. Do Polskiej Partii Socjalistycznej wstąpiła w 1901 r. W 1902 r. wyjechała do Siedlec, gdzie podjęła współpracę z Adamem Bujno, pseud. „Jerzy”, i Bolesławem Bergerem, pseud. „Jakub” vel „Wacław”. Prowadziła skład bibuły i części do ręcznej drukarenki oraz dawała wykłady dla robotników. Po zdekonspirowaniu wróciła do Warszawy. Tam pracowała w technice partyjnej z „Julią” (późniejsza żona Hegmajera). Poznała wówczas „Annę” (Posnerowa), „Otto” (doktor Nelken) i innych. W końcu 1903 r. wysłana przez partię do Białegostoku do działalności organizacyjno-agitacyjnej. Następnie wróciła do Warszawy, by zająć się centralną techniką partyjną, początkowo z Marią Paszkowską, pseud. „Gintra”, a po jej wsypaniu samodzielnie. Prowadziła także biuro centralne i działalność organizacyjno-agitacyjną. Była członkinią Warszawskiego Komitetu Robotniczego. W końcu 1904 r. zachorowała na zapalenie opłucnej i musiała wyjechać do Zakopanego. Do Warszawy wróciła w sierpniu 1905 r. Gdy Piłsudski utworzył Centralny Wydział Bojowy, jej powierzono prowadzenie pierwszego biura bojowego i biura paszportowego. W listopadzie 1906 r. aresztowana na sześć tygodni. Po rozłamie pracowała w PPS Frakcji Rewolucyjnej. W 1907 r. musiała wyjechać za kordon. Do Warszawy przyjechała ponownie w 1910 r. Potem pracowała w Kruszynku, w szkole rolniczej. Zorganizowała wtedy Związek Chłopski, nielegalną organizację niepodległościową. Wydawała pismo „Chłopska sprawa”. Jeździła po wsiach i tłumaczyła chłopom konieczność walki zbrojnej z Rosją o Polskę. W tym czasie współpracowała z PPS Frakcją Rewolucyjną w Warszawie, którą prowadził Rajmund Jaworowski (za którego wyszła za mąż). Przed wojną należała do Tymczasowej Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, reprezentując Związek Chłopski. Wysyłała do Krakowa wieśniaków z różnych stron kraju w celu przeszkolenia ich przez Związek Strzelecki i dokształcenia politycznego i społecznego. Wojna zastała ją w Krakowie, skąd wyruszyła do Warszawy z oddziałem „beków” (Bojowców). Posuwała się powoli, wykonując po drodze różne zadania. Gdy dotarła do Warszawy, prowadziła pracę niepodległościową: wydawała odezwy, organizowała zebrania, wydawała pierwsze numery pisma „Do czynu”, potem „Lud i Wolność”. Została wybrana do Centralnego Komitetu Robotniczego. W tym czasie współpracowała ze sztabem POW – odpowiadała za wywiad. Należała do Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Niepodległościowych w Warszawie. Po wejściu Niemców do Warszawy zorganizowała biuro PPS. Gdy do Warszawy przyjechała Aleksandra Szczerbińska (późniejsza żona Piłsudskiego), pracowały razem. W październiku 1915 r. obie zostały aresztowane przez Niemców, siedziały na Pawiaku, potem w Szczypiornie, a w końcu w Laoban (Lubań). Przesiedziała trzynaście miesięcy. Po odzyskaniu niepodległości prowadziła biuro OKR i agitacje w dzielnicach Wola-Czyste i Powązki. Była radną miejską przez dwie kadencje. Powołano ją do Komisji Odznaczeniowej przy Komitecie Krzyża i Medalu Niepodległości, w którym pracowała od jego początku do końca w 1938 r. Otrzymała odznaczenia: I Brygady „Za wierną służbę” i Krzyż Niepodległości z Mieczami za działalność socjalistyczno-niepodległościową. W kwietniu 1941 r., w wyniku choroby, umarł jej mąż, Rajmund Jaworowski, a w 1944 r. w powstaniu warszawskim zginęła jej córka Janina. Po wojnie od lutego 1946 r. pracowała jako rejestratorka w oddziale Ubezpieczalni Społecznej. W 1948 r. razem z PPS została wcielona do PZPR. W 1952 r. na jej prośbę skreślono ją z listy członków partii ze względu na chorobę i zaawansowany wiek.
