Słowacka tłumaczka, publicystka, krytyczka, redaktorka. W latach 1925–35 studiowała na Akademii Muzyki i Dramatu (Hudobná a dramatická akadémia, dziś Konserwatorium) w Bratysławie (specjalność: gra na fortepianie), po ukończeniu studiów udzielała prywatnych lekcji fortepianu. W latach 1939–1949 była redaktorką czasopisma „Živena”, a także redaktorką wydawniczą edycji Knihy Živeny. W stowarzyszeniu Živena pełniła także funkcje kierownicze. W latach 1949–1952 zatrudniona w Macierzy Słowackiej w Martinie (na stanowisku redaktorki), w latach 1952–1956 w SVKL (Slovenské vydavateľstvo krásnej literatúry). Prowadziła seminarium translatologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Komeńskiego w Bratysławie. Od 1956 r. zajmowała się wyłącznie pracą translatorską. W latach 60. należała do kluczowych postaci słowackiego życia kulturalnego.
Teksty publicystyczne o tematyce kulturalnej, literackiej i przekładoznawczej publikowała w licznych czasopismach („Živena”, „Elán”, „Kultúrny život”, „Slovenské pohľady”, „Národné noviny”). Zajmowała się głównie teorią i praktyką przekładu literackiego, który jednoznacznie oceniała jako sztukę. Jej praca translatorska znacznie wpłynęła na rozwój nowoczesnego słowackiego przekładoznawstwa. Szczególną wartość artystyczną mają jej tłumaczenia literatury rosyjskiej (Czechow, Dostojewski, Gogol, Gonczarow, Gorki, Lermontow, Puszkin, Tołstoj, Turgieniew, Pasternak i in.). Tłumaczyła także literaturę angielską (Szekspir), bułgarską, francuską i niemiecką. Problematyką przekładu artystycznego zajmowała się także w pracach teoretycznych. W 1967 r. otrzymała tytuł Zasłużonej Artystki. Po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację stanęła po stronie liberalizacji i demokratyzacji. Przetłumaczyła powieść Borisa Pasternaka Doktor Żywago (w ZSRR ocenianą jako antysowiecką). Tłumaczenie objęto w 1969 r. zakazem dystrybucji. W czasie normalizacji odsunięta na margines, wymazana z życia publicznego i represjonowana z powodów politycznych. Rehabilitowana w 1991 roku.
