Kenar, Antoni

Polski rzeźbiarz, pedagog i taternik. Urodził się 23 października 1906 roku w Iwoniczu.  Absolwent słynnej zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego oraz studiów na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uczeń Karola Stryjeńskiego. W 1932 roku Kenar otrzymał wyróżnienie w kategorii rzeźby  w olimpijskim konkursie sztuki w Los Angeles. Znaczną część okupacji Kenar spędził w Warszawie, a po Powstaniu Warszawskim został wywieziony do niemieckich obozów pracy przymusowej w Oberhausen i Essen. Po powrocie do Zakopanego w 1947 roku Kenar podjął pracę w Szkole Przemysłu Drzewnego, przemianowanej wkrótce na Państwowe Liceum Technik Plastycznych, a w 1954 objął posadę dyrektora tej placówki. Pod jego kierownictwem uczniowie mogli wyrażać swobodę twórczą, ucząc się warsztatu, szacunku do twórczości ludowej i jednocześnie poznając współczesne prądy. Wielu wychowanków  "Szkoły Kenara" zostało cenionymi twórcami, jak np. Władysław Hasior czy Stanisław Kulon. Własna twórczość Antoniego Kenara  cechuje się swobodnym łączeniem motywów podhalańskich z elementami sztuki nowoczesnej zaczerpniętymi z kubizmu i art deco. Artysta tworzył prace o przeznaczeniu sakralnym,  rzeźby na statkach MS Batory i MS Piłsudski, projekty pomników. Znane zachowane prace to m.in.: krzyż na nagrobku Karola Stryjeńskiego (1933), Aniołek (1937), Madonna (1941), Narciarka (1948), Niedźwiedź (1955), Dyskobolka (1956). W 1952 roku artysta został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.  Antoni Kenar zmarł 19 lutego 1959 roku w Zakopanem, gdzie został pochowany na słynnym  Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku. Po śmierci artysty szkołę, którą kierował oficjalnie nazwano jego imieniem.