Kieniewicz, Hieronim

Właściciel ziemski i działacz społeczny. Urodzony w Dereszewiczach na Polesiu, syn Hieronima (1830–1911), marszałka szlachty powiatu mozyrskiego i członka organizacji «białej» w  1863, oraz Jadwigi z Horwattów. Brat jego Antoni (1877–1960), był prezesem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności w latach 1930–42. Hieronim Kieniewicz uczęszczał do szkół w Rydze, prawo ukończył w Warszawie. W 1894 ożenił się z Adelą Jodko. Małżeństwo nie doczekało się dzieci. Kieniewicz uprzemysłowił swój majątek leśny, stawiając w Kopcewiczach (1902) fabrykę fornirów i dykty, rozbudowując sieć kolejek leśnych  i sieć telefoniczną. W maju 1917 r. stanął na czele Rady Polskiej Ziemi Mińskiej; organizacja ta, obrana na zjeździe 74 delegatów, w tym również szlachty zaściankowej, reprezentowała interesy wielkiej własności. W związku z tym Kieniewicz udzielał zasiłków korpusowi J. Dowbór-Muśnickiego jako osłonie folwarków polskich przed ruchem rewolucyjnym. W roku 1918 jako prezes rady urzędował nadal pod okupacją niemiecką.W końcu 1918 wyjechał do Warszawy, gdzie przewodniczył Związkowi Polaków z Kresów Białoruskich, brał udział w pracach Komitetu Obrony Kresów, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Białoruskiej i innych placówek popierających ekspansję Polski na wschód. Należał do założycieli Polskiego Białego Krzyża, organizacji opiekującej się polskim żołnierzem, i  1920 został jej prezesem, po ustąpieniu z tego stanowiska Heleny Paderewskiej. Po pokoju ryskim Kieniewicz angażował się bez powodzenia w różne przedsięwzięcia handlowe i przemysłowe. Dnia 15 I 1925 r. w Warszawie popełnił samobójstwo.

Źródło: PSB t. XII