Miciński, Tadeusz Teodor

Poeta, dramaturg, prozaik, publicysta okresu Młodej Polski. W latach 1893–1895 studiował literaturę polską i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a późnej także filozofię w Lipsku i Berlinie. W czasie swojego życia zaangażowany był w różnego rodzaju ruchy narodowowyzwoleńcze, kwestie te poruszał również w publikowanych artykułach. W latach 1897–1898 przebywał w Hiszpanii, podróż ta zainspirowała jego dalszą twórczość. Ożenił się z towarzyszką swojej podróży, Marią Dąbrowską, z którą zamieszkał w Warszawie. Z tego związku urodził się syn, Jarosław Tadeusz. W 1902 r. ukazał się jedyny wydany za życia tom jego wierszy Micińskiego W mroku gwiazd. Poezję jego cechowały głęboka duchowość, symbolizm, mistycyzm, mesjanizm, jest uważany Miciński także za prekursora surrealizmu. Przyjmuje się, że duży wpływ na jego twórczość miało dzieciństwo i trudna sytuacja materialna w domu rodzinnym. W czasie swojego życia przyjaźnił się m.in. ze Stanisławem Przybyszewskim, Wincentym Lutosławskim, Karolem Szymanowskim, Witkacym. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję oficera oświatowego w korpusie gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Zmarł zamordowany z niewyjaśnionych przyczyn w lutym 1918 r. pod Czerykowem (Białoruś).