Historyczka, pedagog, nauczycielka akademicka. W 1927 r. ukończyła studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim doktoratem pod kierunkiem Marcelego Handelsmana. Pracowała wówczas jako nauczycielka w Miejskim Seminarium Nauczycielskim im. Anieli Szycówny, a następnie w Gimnazjum Cecylii Waszczyńskiej w Łodzi. W 1932 r. ukończyła prawo na UW. W latach 1933-1940 uczyła historii i zajmowała stanowisko wicedyrektor w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Janiny Czapczyńskiej w Łodzi. W czasie okupacji przebywała pod Warszawą, gdzie organizowała tajne nauczanie. W 1945 r. została powołana na wizytatora szkół średnich Kuratorium Okręgu Szkolnego Łódzkiego. W 1947 r. rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Łódzkim, początkowo jako asystent, od 1948 r. jako adiunkt, od 1954 r. jako docent, od 1961 r. jako profesor nadzwyczajny, zaś od 1970 r. jako profesor zwyczajny. Od 1958 r. kierowała Katedrą Historii Polski XIX i XX w. W latach 1954-1955 była dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UL. Przez wiele lat była redaktorem naczelnym „Rocznika Łódzkiego” i członkinią łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego. Od 1950 r. była członkinią Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w tym konsultantką przy Studium Zaocznym przy Szkole Partyjnej Komitetu Centralnego PZPR, członkinią Rady Naukowej Zakładu Historii Partii przy KC PZPR. W swoich badaniach zajmowała się głównie przemysłem i klasą robotniczą XIX wieku, dziejami ruchów rewolucyjnych oraz dydaktyką historii.
