Nitsch, Kazimierz Ignacy

Polski językoznawca, slawista, historyk języka polskiego, dialektolog. Kształcił sie w krakowskim Gimnazjum św. Anny, a następnie studiował filologię polską i słowiańską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach pracował jako nauczyciel w Gimnazjum św. Anny i w gimnazjum w Jarosławiu, w międzyczasie uzyskał dyplom doktorski. Zdobył stypendium Akademii Umiejętności na studia w Pradze i Paryżu, a po powrocie zajął się badaniem dialektów pomorskich m.in. na terenie Prus Wschodnich. W 1911 r. został profesorem nadzwyczajnym UJ, a w 1917 r. objął profesurę na Uniwersytecie Lwowskim. W 1920 r. powrócił na UJ i objął stanowisko profesora filologii słowiańskiej, a później także katedrę języka polskiego (po prof. Janie Łosiu). Nitsch był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, w latach 1924–1936 pełnił funkcję sekretarza Wydziału Filologicznego PAU, a od 1946 był prezesem PAU. Założyciel Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego (1920) i wieloletni redaktor czasopisma Język Polski, współtworzył czasopisma: Rocznik Slawistyczny i Lud Słowiański. W 1952 r. został członkiem rzeczywistym PAN, w latach 1952–1957 pełnił tam funkcję wiceprezesa i przewodniczącego Komitetu Językoznawstwa PAN. Nitsch miał ogromny wkład w rozwój polskiego językoznawstwa, a zwłaszcza dialektologii, był autorem ponad 700 tekstów naukowych, brał udział w reformie ortografii i redakcji IX i X wydania Pisowni Polskiej PAU. Wiele jego dzieł cieszyło się zainteresowaniem i licznymi wydaniami, np. Mowa ludu polskiego (1911), Wybór polskich tekstów gwarowych (1929) czy Studia z historii polskiego słownictwa (1948). Za swoją działalność naukową był wielokrotnie nagradzany: Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodą Państwową I stopnia i innymi. W życiu prywatnym był żonaty z pisarką Anielą Gruszecką.