Porembińska-Wróblewska, Hanna

Lekarka, pamiętnikarka, do 1939 r. mieszkała w Płocku. Pochodziła z rodziny inteligenckiej o korzeniach szlacheckich, należącej do elity miasta. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie (9 września 1939) i przyłączeniu go do Rzeszy, cała rodzina przeniosła się do Warszawy.  Ojciec Porembińskiej-Wróblewskiej, Tadeusz Aleksander Porembiński, lekarz wojskowy, był więźniem obozu jenieckiego w Starobielsku, został zamordowany w Charkowie.

Podczas II wojny światowej Porembińska-Wróblewska uczęszczała do warszawskiej Prywatnej Szkoły Sióstr Nazaretanek organizującej tajne nauczanie na poziomie średnim. Zdała tam maturę w 1944 r.  Działała w ruchu oporu, w powstaniu warszawskim pod pseudonimem "Konrad Rudy" kierowała jedną z trzech sekcji  drużyny sanitarno-wartowniczej WSK (Wojskowej Służby Kobiet) przy Kompanii Sztabowej 100 WSOP (Wojskowej Służby Ochrony Powstania). W 1945 r. zaczęła studia medyczne, uzyskała stopień doktora nauk medycznych. Była współautorką kilku artykułów z zakresu diagnostyki laboratoryjnej. 

Prowadziła pamiętnik dedykowany wnukom, a poświęcony pamięci swojej rodziny.