Prószyńska, Halina

Sanitariuszka i uczestniczka wojny 1920 roku. Córka Konstantego Prószyńskiego. W wieku 22 lat. została przydzielona do szpitala polowego 701, kwaterującego w Bobrujsku. Jako pielęgniarka towarzyszyła 14. dywizji piechoty, do której przydzielony był szpital 701. W szpitalu pełniła obowiązki zarówno głównej sanitariuszki jak i komendanta, ze względu na niekompetencje jej przełożonego oraz jej dobrą organizację pracy. W czasie odwrotu dywizji, Prószyńska trafiła do Dęblina, następnie do Łomży, a stamtąd do Brześcia. Tam Halina Prószyńska objęła oddział wewnętrzny, co trzecią noc odbywała dyżury jak każda siostra. Zajmowała się również zdobywaniem jedzenia dla chorych. W październiku 1920 roku szpital przeniósł się do Baranowicz. W szpitalu w Baranowiczach, gdzie Prószyńska również pracowała na oddziale wewnętrznym, panowały trudne warunki, zwłaszcza higieniczne. W listopadzie 1920 roku Prószyńska zachorowała na tyfus, będąc na służbie. Została pochowana z honorami wojskowymi przez żołnierzy na cmentarzu w Nieświeżu.