Sarwińska-Ligęza, Krystyna

Prawniczka, ławniczka ludowa w sądzie dla nieletnich. Jako noworodek została oddana przez matkę, Anielę Urbańską, do sierocińca prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Kostowcu. Jej matka, mimo że była mężatką, zarejestrowała córkę jako nieślubne dziecko, dając jej swoje nazwisko panieńskie: Sarwińska. Krystyna Sarwińska spędziła dzieciństwo w sierocińcu i przyklasztornej szkole w Kostowcu. W 1941 r. ukończyła sześć klas szkoły podstawowej i rozpoczęła naukę w szkole dla dziewcząt z internatem przy ul. Hożej 23 w Warszawie. W 1944 r. została przeniesiona do Domu Starców i Sierot na Lesznie, z którego uciekła, gdy wybuchło powstanie warszawskie. W 1944 r., po pacyfikacji powstania, została uwięziona i zesłana na przymusowe roboty do Niemiec. Trafiła do miejscowości Kunitzloose, a później do Hohenwalde. Do Warszawy wróciła w 1946 r. i zaczęła pracować jako nauczycielka przedszkolna w ośrodku Caritas w podwarszawskim Milanówku. Ukończyła kurs pisania na maszynie i rachunkowości. W latach 50. Sarwińska pracowała jako urzędniczka w Metroprojekcie, rozpoczęła naukę w liceum dla dorosłych. W 1959 r. rozpoczęła pracę w Centralnym Biurze Konstrukcji Łożysk Tocznych przy ul. Nowogrodzkiej w Warszawie. W 1961 r. postanawia podjąć studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyła pięć lat później. W czasie studiów pracowała w Biurze Koltortażu Wydawnictw Zagranicznych i w Administracji Domów Miejskich na warszawskiej Pradze. Po uzyskaniu dyplomu podjęła pracę w Stołecznym Wydziale Finansowym przy ul. Lindleya w Warszawie. W latach 1968-1971 pełniła funkcję ławnika ludowego w sądzie dla nieletnich. W 1978 r. wyszła za mąż za inżyniera Andrzeja Ligęzę.