Siedlecka, Maria

Związana całe życie z Krakowem działaczka społeczna i oświatowa, redaktorka, współorganizatorka istniejącego od roku 1887 Stowarzyszenia Pomocy Naukowej dla Polek. Członkini Rady Nadzorczej, skarbniczka oraz od roku 1897 – przez wiele kadencji – przewodnicząca Zarządu Głównego Towarzystwa Szkoły Ludowej, w którym kierowała sekcją kobiecą, przekształconą rok później w Koło Pań (należące do najaktywniejszych). Pod jej oraz Kazimiery Bujwidowej kierunkiem w 1894 r. powstała Czytelnia dla Kobiet, jedna z najważniejszych instytucji krakowskiego ruchu emancypacyjnego, zajmująca się pomocą w zdobywaniu wykształcenia na poziomie wyższym i walcząca o dopuszczenie kobiet na Uniwersytet Jagielloński. Czytelnia organizowała odczyty, spotkania, uczestniczyła w akcjach politycznych i społecznych. Siedlecka w jej imieniu podpisała petycję do Rady Państwa w Wiedniu, domagającą się dopuszczenia kobiet do studiów na wspomnianej uczelni oraz umożliwienia kobietom wykonywania zawodów lekarki i farmaceutki. W 1894 r. brała udział w Kongresie Pedagogicznym we Lwowie, gdzie poznała Marię Wysłouchową, z którą odtąd współpracowała w zakresie oświaty dla ludu wiejskiego. Uczestniczyła też w organizowaniu w 1899 r. pierwszego ogólnopolskiego Zjazdu Kobiet w Zakopanem, któremu przewodniczyła. Podjęto wówczas uchwałę wydawania pism dla kobiet wiejskich. W latach 1899–1912 była redaktorką i wydawczynią ilustrowanego pisma kobiet wiejskich „Przodownica”. Przy jej udziale wybudowano szkołę ludową w Wolicy i w Białej (obecnie Bielsko-Biała). W roku 1903 została prezeską Związku Polek. W latach 1908–1912 kierowane przez Siedlecką krakowskie Koło Pań założyło i utrzymywało w Orłowej kursy szycia, kroju, pończosznictwa. Maria Siedlecka współpracowała też z Macierzą Szkolną Śląska Cieszyńskiego, która w uznaniu zasług nadała jej godność członka honorowego. 

Podczas I wojny światowej przewodniczyła Sekcji Przemysłowej w Zarządzie krakowskiego Koła Ligi Kobiet Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1931 r. została odznaczona Gwiazdą Górnośląską. Schorowana i żyjąca w trudnych warunkach w latach powojennych kobieta wciąż była czynna społecznie – jeszcze przez piętnaście lat przewodniczyła Kołu Pań, którego członkinie w tym czasie opiekowały się młodzieżą, prowadziły działalność oświatową wśród żołnierzy oraz pomagały studiującym w Polsce obcokrajowcom.