Wachowska, Barbara

Historyczka, nauczycielka akademicka. Rozpoczęła edukację w 1936 r., wybuch II wojny światowej przerwał jej naukę, którą kontynuowała w ramach tajnego nauczania. W ten sposób ukończyła szkołę podstawową i pierwszą klasę gimnazjum. Po zakończeniu wojny przeniosła się z rodzicami do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie w 1949 r. ukończyła I Liceum Ogólnokształcące. Rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi. Jeszcze w trakcie studiów rozpoczęła pracę jako asystent. Dyplom uzyskała w 1952 r. W 1953 r. została skierowana na studia aspiranckie do Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie. W listopadzie 1957 r. uzyskała stopień magistra historii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1958 r. rozpoczęła pracę jako asystent na Uniwersytecie Łódzkim, w Katedrze Historii Polski XIX i XX wieku, kierowanej przez prof. Natalię Gąsiorowską - Grabowską, a następnie prof. Gryzeldę Missalową. W 1965 r. uzyskała stopień doktora, w 1968 r. docenta, w 1974 doktora habilitowanego, w 1980 r. tytuł profesora nadzwyczajnego nauk, w 1990 r. zaś profesora zwyczajnego. Wachowska przez wiele lat kierowała Zakładem, a następnie Katedrą Najnowszej Historii Polski, była też wicedyrektorem Instytutu Historii ds. naukowo-badawczych UŁ. Od 1958 r. była członkinią Polskiego Towarzystwa Historycznego, od 1967 r. była członkinią Zarządu Oddziału Łódzkiego PTH, w latach 1976-1993 była redaktorem naczelnym „Rocznika Łódzkiego”. Była autorką 5 książek, kilkunastu rozdziałów w pracach zbiorowych, blisko 100 artykułów i innych rozpraw naukowych, recenzji i sprawozdań. Jej zainteresowania badawcze obejmowały dzieje masowych ruchów społecznych, partii politycznych i związków zawodowych, powstań narodowych, historię miast Polski Centralnej, czy tradycji historycznych. W czasie swojej pracy naukowej została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, czy Medalem Komisji Edukacji Narodowej.