instytucje

Wróć do listy

Teatr Narodowy w Warszawie

Pierwszy polski stały teatr zawodowy, otwarty w 1765 r. z inicjatywy Stanisława Augusta Poniatowskiego w tzw. Operalni przy ul. Królewskiej. W latach 1779–1833 zespół pod dyrekcją Wojciecha Bogusławskiego (później Ludwika Osińskiego i innych) grał w sali budynku przy pl. Krasińskich. W 1833 r. został przeniesiony do Teatru Wielkiego i podzielony na zespoły: Opery, Baletu i Dramatu. W latach 1833–1915 należał do Warszawskich Teatrów Rządowych; oficjalną nazwę Teatr Narodowy (sala i zespół) uzyskał w 1924 r. po odbudowie (spalonej w 1919 r.) sceny Rozmaitości. Zburzony w 1939 r., został odbudowany i otwarty ponownie w 1949 r. W latach międzywojennych dyrektorami byli m.in.: Juliusz Osterwa, Kazimierz Kamiński, Ludwik Solski, Aleksander Zelwerowicz. Po II wojnie światowej stanowisko to piastowali m.in.: Władysław Krasnowiecki, Erwin Axer, Wilam Horzyca, Władysław Daszewski, Kazimierz Dejmek, Adam Hanuszkiewicz, Jerzy Grzegorzewski, Jan Englert. W repertuarze teatru znajdują się głównie dzieła dramaturgii narodowej i światowej klasyki. Od 1998 r. nazwa „Teatr Narodowy” określa tylko scenę dramatyczną; scena operowo-baletowa otrzymała nazwę „Teatr Wielki-Opera Narodowa”.


Publikacje

Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk Laboratorium Cyfrowe Humanistyki UW