Kobiece Patrole Minerskie

Kobiecy oddział sabotażowo-dywersyjny utworzony w 1940 r. z inicjatywy Zofii Franio „Doktór” i dowodzony przez nią przez cały okres istnienia. Pierwszymi członkiniami Kobiecych Patroli Minerskich były przedwojenne instruktorki Przysposobienia Wojskowego Kobiet, które następnie stanęły na czele osobnych patroli złożonych z nowych członkiń. Według stanu z 31 lipca 1944 r. w KPMin pełniło służbę pięćdziesiąt kobiet podzielonych na dziewięć patroli. Na początku wojny KPMin działały w ramach Związku Odwetu, a od 1942 roku znajdowały się w składzie Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej Okręgu Warszawskiego. Do listopada 1943 r. sklasyfikowane były jako centralny oddział dyspozycyjny Kedywu, wykorzystywany do działalności bojowo-dywersyjnej, później ich funkcje ograniczono do produkcji, magazynowania oraz transportu materiałów wybuchowych i środków bojowych dla całego Kedywu Okręgu Warszawskiego. Członkinie KPMin przechodziły szkolenia z produkcji i zastosowania materiałów wybuchowych, budowy i funkcjonowania mostów, szlaków kolejowych i telekomunikacyjnych. Brały udział w licznych akcjach sabotażowo-dywersyjnych, m.in. w akcji „Wieniec” wykonanej w nocy z 7 na 8 października 1942 r. na wylotowych liniach kolejowych Warszawy.