Emilii Wróblewskiej […] noty pedagogiczne

Autorka zaczyna swoje notatki od informacji, że znajduje się daleko od rodziny, „wolna od zwykłych codziennych obowiązków” (k. 1r), może więc poświęcić czas na samorozwój i duchowe doskonalenie się. Ustala cele, które pragnie zrealizować. Są to: nauka francuskiego, nauka angielskiego, czytanie książek historycznych, zajmowanie się „wszystkiem, co tylko […] może być pożyteczne dla […] dzieci” (k. 1v). Przygotowuje plan dnia: o szóstej rano wyznacza sobie pobudkę, a resztę czasu poświęca głównie na medytację, modlitwę, czytanie i picie herbaty. Wróblewska zaznacza, że w miejscu, w którym przebywa, jest „otoczona ze wszystkich stron myślą i duchem […] ojca” (k. 1r). Wydaje się, że znajduje się – już po śmierci swojego ojca – w miejscu, w którym mieszkał (jest to prawdopodobnie pierwszy tak bliski – choć pośmiertny – kontakt Wróblewskiej z jej ojcem, ponieważ ten opuścił rodzinę wkrótce po jej narodzinach i udał się na emigrację polityczną). Zastanawia się, czy czytanie będzie stanowiło dla niej „wtajemniczenie się w jego duszę” (k. 2r). Prawdopodobnie zapoznaje się z jego zapiskami, ponieważ wspomina o „genialnych pomysłach” (k. 2r) swego ojca i próbuje stworzyć jego intelektualno-psychologiczny portret; wspomina o jego nagłej śmierci. Wychodząc od tego tematu, snuje rozważania o charakterze religijnym i zastanawia się, w jaki sposób może kontynuować duchowe dziedzictwo ojca – stanowi to dla niej impuls do doskonalenia swojego charakteru. „Wiele do roboty, a czas bardzo krótki. Próżnowania, apatii nie wolno” (k. 5r) – stwierdza. Refleksje religijne, poświęcone rachunkowi sumienia i motywowaniu się do nieustannej pracy nad sobą, przeplatają się z kolejnymi listami z punktami zawierającymi postanowienia autorki. W zeszycie wydzielona została nagłówkiem „Notatki” część poświęcona rozmyślaniom na temat istoty wychowania, którą autorka upatruje w „wydoskonaleniu moralnej siły charakteru” (k. 6v). Większość notatek zapisana jest w języku francuskim.