Pugilares
Pugilares jest cennym dokumentem na temat towianizmu, daje wgląd do „pracy nad sobą”, jaką adepci wykonywali według wskazań mistrza. Praca ta obejmowała również pisemne praktyki: teksty mistrza, głównie notatki z rozmów, krążyły pośród uczniów, były kopiowane, przepisywane, tłumaczone. Pugilaresy dostawali adepci często z osobistym wpisem mistrza, kiedy dołączali do jednego z kół. Zapiski pochodzą z lat 60. XIX w., w większości z początku dziesięciolecia. Pierwszy wpis nosi datę 7 listopada 1860 r., kiedy Anna miała szesnaście lat, i relacjonuje rozmowę z ojcem o życiu wewnętrznym. Głównym tematem są zalecenia, wskazówki ojca (papa) do pracy (travail), notatki z rozmów z nim razem z cytatami, nawet z podyktowaną przez niego notą, ale również wyciągi z listów i tekstów. Wskazówki ojca dotyczą używania „środków” do pracy (rozumianej jako rodzaj modlitwy lub medytacji), jakimi są również przyroda i muzyka. Choroba i śmierć młodszej siostry Elżbiety są wątkiem, który ojciec przywołuje w pacy z córką. O codziennym życiu nastolatki, jej trudnościach i planach dowiemy się niewiele: Anna widocznie tęskniła za Zurychem, a kiedy już mieszkała z rodzicami, ojciec (jak zwykle robił z adeptami) wołał ją do siebie na rozmowę. W żaden sposób nie można w pełni prześledzić rozwoju młodej kobiety na podstawie tych notatek.
Zapiski charakteryzują się prostym językiem i stylem („Papa me dit que…”), jednak wyraźnie stosowana jest w nich typowa dla towianizmu terminologia, jak sacrifice (ofiara), mouvement (ruch), l'épanchement (wylew) i esprit (duch), ostatni często w liczbie mnogiej: „duchy złe” i „duchy dobre”. Zapiski Anny były prowadzone nieregularnie, pismo nastolatki jest niestaranne i miejscami niedbałe. Można wręcz odnieść wrażenie, że autorka bez przekonania zajmowała się prowadzeniem pugilaresu, może pośpiesznie i niechętnie. W odróżnieniu od innych zachowanych pugilaresów notes Anny nie zawiera ilustracji, zdjęć lub charakterystycznych kolorowych zdobień. Pojedyncze wyrazy, zdania i nawet całe akapity (np. w przepisanym liście Towiańskiego) są podkreślone na czerwono cudzą ręką. Najprawdopodobniej wydawcy podkreślali sformułowania, z których chcieli skorzystać w wydaniu Pism.
W większości notatki Anny Towiańskiej są prowadzone w języku francuskim, pugilares jednak zawiera również wyciągi z tekstów, które autorka przepisała po polsku: list ojca do Anny i Karoliny oraz jego nota z 22 lipca 1861 r., napisana po śmierci Elżbiety (ur. 1846). Ponadto pugilares zawiera obszerne wyciągi z jednego z najbardziej popularnych w kołach tekstów, którym były noty brata Adama (tekst polski: Noty zebrane przez Adama Towiańskiego z kilku rozmów jego z ojcem, w: A. Towiański, Pisma, t. 1, s. 49–79; przekład włoski: Attilio Begey, Colloqui col figlio Adamo e frammenti d’altri colloqui, Torino 1921). Ten tekst został włączony do pugilaresu w przekładzie francuskim. W ten sposób dokument ilustruje różnorodność językową w kołach Sprawy Bożej. Córka wychowana we francuskim pensjonacie co prawda komunikowała się z ojcem po polsku, prowadziła jednak notatki w języku francuskim.