Relacja Kaliny Zamel

Po utworzeniu warszawskiego getta Kalina Zamel ukrywała się po tzw. aryjskiej stronie do 1942 r., potem wróciła do getta z powodu szantaży. Po zakończeniu akcji likwidacyjnej (sierpień 1942), wydostała się ponownie z getta na „aryjską stronę”. Wraz z mężem i synem zamieszkała w wynajętym mieszkaniu. W 1943 r., kiedy jej mąż został aresztowany, szukała innego schronienia. Umieściła syna w Domu Dziecka prowadzonym przez siostry zakonne i podjęła pracę jako chirurg w szpitalu psychiatrycznym w Tworkach. Relację zakończyła stwierdzeniem, że tylko jedna osoba z przedwojennych, nieżydowskich znajomych, udzieliła jej pomocy w czasie wojny.