Wspomnienia Marii Łoskowicz-Paszkowicz

Spisane po II wojnie światowej wspomnienia Marii Łoskowicz-Paszkowicz zostały podzielone na trzy rozdziały, które obejmują okres dzieciństwa, lat szkolnych oraz II wojny światowej, a dokładniej – ich fragmenty. Pierwszy rozdział to pełen nostalgii powrót pamięcią do rodzinnego domu i dzieciństwa spędzonego na wsi nad morzem Bałtyckim, koło Lipawy na Łotwie. Autorka wspomina beztroskie i szczęśliwe czasy życia rodzinnego w idyllicznej scenerii nadmorskiej wsi, które kończy opuszczenie domu rodzinnego i przeprowadzka do Lipawy w celu rozpoczęcia nauki w miejscowym gimnazjum. Latom szkolnym poświęcony został następny rozdział wspomnień, obejmujący okres w Lipawie oraz w Humaniu na Ukrainie, dokąd autorka przeniosła się po wybuchu I wojny światowej. Łoskowicz-Paszkowicz obszernie opisała aktywność polskiej organizacji w Humaniu – tajnego towarzystwa Oświata, którego głównym celem było krzewienie świadomości narodowej, zwłaszcza wśród młodzieży polskiej. Podkreślała rolę i wpływ Oświaty na społeczność polską w Humaniu, opisała również swój udział w pracach Korporacji Młodzieży Uczniowskiej, tajnej młodzieżowej organizacji, która powstała na gruncie działalności Oświaty. Wskazała również na istnienie różnic ideologicznych pomiędzy harcerstwem a Korporacją Uczniowską. Łoskowicz wspominała osoby, z którymi współpracowała w Korporacji Uczniowskiej – wśród nich dwie przyjaciółki: Jankę Jasińską i Ninę Grudzińską. Autorka napomknęła również o znajomości z  Aleksandrem Kamińskim, którą zawarli w Humaniu, jednak ten wątek nie został rozwinięty. Łoskowicz-Paszkowicz zaznaczyła jedynie lakonicznie, że o Kamińskim dużo już napisano i z pewnością dużo jeszcze zostanie napisane. Dokument zamyka rozdział trzeci, w którym autorka zapisała wybrane przeżycia wojenne. Pierwsze dotyczy września 1939 r., drugie – powstania warszawskiego. Wspomniała w nim dom przy ul. Czerniakowskiej 150 oraz walki powstańcze z udziałem dzieci.