Zofia Prysten do Żanny Kormanowej, 05.1973–1988
Kolekcja kilkudziesięciu listów do Żanny Kormanowej pisanych na przestrzeni piętnastu lat, wszystkie dotyczą spraw prywatnych. Autorka mieszka na stałe w Australii (Melbourne). Korespondencja zaczyna się w maju 1973 r. i prowadzona jest aż do śmierci Kormanowej w 1988 r.
W pierwszym liście autorka pisze o wydarzeniach ostatnich dwóch lat, kiedy ich kontakt się urwał. Dowiadujemy się, że jej syn Piotr rozwodzi się właśnie z żoną i zamieszkał wraz z rocznym synkiem, Anthonym, u nich w domu (matka dziecka nie chciała się nim zajmować). Zofia zwolniła się pracy, żeby zająć się wnukiem. Miesiąc później syn dostał rozwód, a sąd przyznał mu opiekę nad małym Anthonym. Bardzo to ucieszyło dziadków, ponieważ bardzo się z nim zżyli i martwili się, że mogliby go stracić. Po roku wspólnego mieszkania syn kupił sobie dom i wyprowadził się z synkiem, ale nadal często odwiedzali dziadków. Początkowo mieszkali sami, ale po jakimś czasie w życiu Piotra pojawiła się kobieta (Chris). Związek ten jednak nie przetrwał i ostatecznie Piotr związał się z Moniką, z którą stworzył kochające się małżeństwo. W 1978 r. rodzi im się córka, Lucy, a trzy lata później syn, Hugh. Monika pozostaje w domu, by zajmować się dziećmi. Czasem przyjmuje jakieś zlecenie (jest architektem wnętrz). Dopiero, gdy najmłodszy syn idzie do szkoły, Monika podejmuje stałą pracę.
Autorka w wielu listach skarży się na depresję. Pierwsze wzmianki na ten temat pojawiły się już w 1975 r. Zdaniem Prysten wywołały ją ciężkie przeżycia związane m.in. z chorobą nowotworową teściowej, która zmagała się z rakiem blisko rok (zmarła w styczniu 1975 r.). W tym czasie Zofia się nią opiekowała, oboje z mężem starali się jej zapewnić dobre warunki, żeby jak najmniej cierpiała. Zofia martwiła się także o Helę [siostrę?], która mieszkała w kraju, gdzie toczyła się krwawa wojna [prawdopodobnie chodzi o Izrael]. Uczucie przygnębienia spotęgował smutek po wyprowadzeniu się syna z wnukiem.
Rodzinę Prystenów nękały również ciągłe kłopoty finansowe, spowodowane głównie problemami zdrowotnymi męża Zofii (choroba serca, półpasiec, marskość wątroby, ograniczenie sprawności ręki, kilka operacji), w wyniku których miewał długie okresy niezdolności do pracy. Bohdan, w czasie kiedy mógł pracować, podejmował się różnych zajęć: prowadził ze wspólnikiem fabrykę okien, firmę budowlaną. Z czasem ciężar utrzymania coraz bardziej spadał na Zofię. Ona również wykonywała różne prace, np. w biurze fabryki męża, potem prowadziła szpital dla seniorów, a następnie sklep wędliniarski (mąż pomagał jej, kiedy lepiej się czuł). Jednak sklep, pomimo niezłych dochodów, musieli również sprzedać, ponieważ był za dużym obciążeniem dla Prystenów i poszukać lżejszej pracy. Bohdan zajął się ponownie budowlanką, a Zofia pracowała w hurtowni zegarków, należącej do znajomych.
Przez całą korespondencję przewijają się informacje o synu i jego rodzinie. Autorka często chwali się swoimi wnukami, jest im bardzo oddana i cieszy się, że ma z nimi dużo kontaktu. Piotr jest szczęśliwy w drugim małżeństwie, choć materialnie wiedzie im się raczej przeciętnie. Pracuje w firmie, robi doktorat, uprawia żeglarstwo.
Sporo miejsca autorka poświęca także swoim koleżankom i ich rodzinom, które są także znane Kormanowej. Prawie w każdym liście są jakieś informacje o Irenie Gutman, która również mieszka w Melbourne. Często wspomina też o Edzie i mieszkającej w Szwecji Emie [Noemi Makower].
W listach znajdujemy wzmianki o sytuacji politycznej i gospodarczej Australii (zmiana rządu, inflacja, bezrobocie, strajki), a także nawiązania do życia w Polsce, głównie w latach 80-tych. Autorka odnotowuje również niektóre wydarzenia kulturalne związane z Polską, jakie miały miejsce w Australii, np. festiwal polskiego kina, koncerty polskich artystów, czy choćby projekcje polskich filmów w australijskiej telewizji.
Korespondencja z Kormanową jest dla niej bardzo ważna, ceni sobie jej przyjaźń i serdeczność. Jest również źródłem wiedzy o znajomych z Polski, których miała okazję odwiedzić podczas pobytu w kraju w 1977 r.