Autorka opisuje pierwsze tygodnie II wojny światowej i naukę w radzieckiej szkole, tzw. „dziesięciolatce”. W momencie wybuchu wojny miała piętnaście lat i mieszkała z rodzicami i młodszą siostrą w Stanisławowie. Pamięta, że 1 września 1939 r. poszła rano do kościoła (był pierwszy piątek miesiąca) i tam dowiedziała się o napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę. Ksiądz modlił się z wiernymi za ofiary wojny. Tego dnia spadły bomby na Stanisławów. Ludzie z zapartym tchem słuchali audycji radiowych, przynoszących wieści z pola bitwy.

Dwa listy do Żanny Kormanowej w sprawach służbowych.

11.01.1949 r. / Warszawa – List w sprawie planowanych przez Wydział Kultury KC PZPR odczytów dla wybranych ośrodków inteligencji artystycznej, naukowej, technicznej, nauczycieli, lekarzy, itd. Prosi Kormanową o wygłoszenie referatu na temat: 1) Humanizm socjalistyczny, 2) Perspektywy rozwoju kulturalnego na tle 6-letniego planu gospodarczego. Na marginesie jest adnotacja Kormanowej, że odpisała prosząc o temat z historii.

List pisany przez uczennice szóstej klasy szkoły podstawowej w imieniu całej klasy. Postanowiły one napisać z podziękowaniami do Kormanowej, ponieważ bardzo podobała im się napisana przez nią czytanka, p.t. Panna Stefania. Autorki pytały Kormanową, czy znała osobiście Stefanię Sempołowską i czy jej zdaniem umierając wierzyła ona, że spełnią się jej marzenia o niepodległej i ludowej Polsce Chciały także wiedzieć, czy Kormanowa planowała coś jeszcze dla nich napisać. Prosiły, aby odwiedziła Kujawy i ich małe miasteczko.

Kartka pocztowa, której autorka gratuluje Kormanowej zaszczytnego wyróżnienia orderem. Poinformowała ją również, że pracowała wówczas nad biografią Juliana Rydygiera i prosiła ją o krytyczną ocenę tej pracy. Większość materiałów archiwalnych czerpała z Zakładu Historii Partii Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, tam też planowała złożyć gotową pracę. Prosiła o zaproponowanie terminu spotkania w celu omówienia kilku istotnych zagadnień.

Autorka od wielu miesięcy przebywała z rodziną w Libii. Przepraszała, że odpisywała z dużym opóźnieniem, ale na list z Polski czekała ponad miesiąc. Mularczyk była bardzo zajęta. Cztery razy w tygodniu uczęszczała do szkoły polskiej, do której jeździła ze swoją córką, ponieważ nie miała jej z kim zostawić. Poza tym absorbujące dla niej było prowadzenie domu w warunkach libijskich. Wymagało ono znajomości terenu, arabskich sprzedawców, a przede wszystkim języka arabskiego.

Jest to opowieść o nauce w gimnazjum w pierwszych latach po wojnie. Pierwszy rok szkolny zaczął się na tamtych terenach w lutym 1945 r.

Wspomnienie pośmiertne o Hannie Bortnowskiej, byłej inspektor w Centralnym Archiwum Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Autorka opisała życie i dokonania Bortnowskiej. Kobieta urodziła się 10 listopada 1927 r. jako córka Marii i Mariana Kornaszewskich. Mając szesnaście lat rozpoczęła pracę w Zakładach Przemysłu Drzewnego Hrabiego Starowiejskiego w Sędziszowie. W latach 1945-1949 pracowała w Ministerstwie Leśnictwa, zaocznie kształcąc się w szkole średniej. Od 1947 r. była członkinią Polskiej Partii Robotniczje, a następnie PZPR. W 1949 r.

Odpowiedź do dr. Dawsona z Kanady na jego list z 5.09.1948 r., pisana przez Kormanową jeszcze z Ministerstwa Oświaty. Autorka porusza tu sprawy ministerialne, o których pisał pan doktor (m.in. o darach dla polskiej nauki). Zmartwiła ją choroba prof. Infelda, który miał być jesienią w Warszawie. Jego oferta 10 stypendiów w Toronto jest bardzo cenna, choć mogą być pewne problemy z dewizami.  Następnie Kormanowa prosi o przysłanie artykułu o szkolnictwie kanadyjskim, który zostanie zamieszczony w „Nowej Szkole”.

Autorka pisała w sprawie swojej córki, Ruty Turkow-Kamińskiej, która była uczennicą Kormanowej. Prosiła ją o wystawienie zaświadczenia, że jej Ruta ukończyła żeńskie Gimnazjum Zofii Kaleckiej w Warszawie, ponieważ bez poświadczenia miała ona stracić posadę nauczycielki języka angielskiego w szkole w mieście Kokczetaw w północnym Kazachstanie, gdzie przebywała z dzieckiem. Autorka była u Kormanowej w Warszawie, ale jej nie zastała, dlatego pisała w tej sprawie. W liście wyjaśniła przyczynę rozbieżności nazwisk Ruty.

Jest to list do Żanny Kormanowej w sprawie pracy magisterskiej. Autorka przeprosiła w nim panią profesor, że nie przyszła na ostatnie seminarium magisterskie. Źle się czuła z powodu astmy. Chciała oddać na ostatnich zajęciach całą swoją pracę, ale nie było to możliwe nie tylko ze względu na chorobę. Jej sytuacja rodzinna nie sprzyjała ambicjom ukończenia studiów. Rodzina męża, z którą mieszkała, uważała, że żonie i matce nie wypada się uczyć, skoro nie zrobiła tego wcześniej. Autorka z trudem wyrywała się do Warszawy, by studiować. Tym razem w stolicy miała zostać do końca czerwca.