Malarka, uczennica m.in. Stanisława Wyspiańskiego. Miała dwoje rodzeństwa, siostrę Amelię i brata Józefa Kalasantego. W rodzinie nazywano ją pieszczotliwie „ciotka Maryneczka”. Dzieciństwo spędziła w majątku rodzinnym w Sidorowie nad Zbruczem. Potem rodzina przeniosła się do Tarnopola. Uczyła się najpierw w systemie domowym, a następnie wyjechała do szkoły w klasztorze Sióstr Niepokalanek w Jazłowcu. W 1910 roku, po wybuchu epidemii tyfusu, przerwała naukę w Jazłowcu. Edukację dokończyła w innej szkole przyklasztornej, w Zbylitowskiej Górze. Uczęszczała także na wyższe kursy Baranieckiego w Krakowie oraz do szkoły gospodarstwa domowego (Szkoły domowej pracy kobiet) w Kuźnicach, założonej przez Jadwigę z Działyńskich Zamoyską. Jej edukację przerwała wojna 1914 roku. Po powrocie z Kuźnic do Krakowa Maria wraz z siostrą zaangażowały się w działania społeczne w ramach Czerwonego Krzyża, opiekując się rannymi żołnierzami.
Tuż przed wybuchem I wojny światowej Maria z rodziną wyjechała do Krakowa (ojciec dostał pracę dyrektora w banku hipotecznym), a następnie, już po rozpoczęciu działań wojennych i odwrocie wojsk austriackich, do Wiednia. W Krakowie rodzina Paygertów utrzymywała bliskie relacje ze środowiskiem artystycznym i literackim – Wojciechem Kossakiem, Jackiem Malczewskim, Teodorem Axentowiczem czy Lucjanem Rydlem. Tam także na przyjęciu prezydenta miasta poznała swego przyszłego męża, Jana Bobrzyńskiego, i jego rodzinę (w tym ojca Jana Bobrzyńskiego, Michała, profesora UJ, namiestnika austriackiej Galicji i ministra austriackiego, oraz matkę, Zofię z Cegielskich, córkę Hipolita). Ślub Marii i Jana odbył się w krakowskim kościele św. Barbary 23 września 1917 r. W maju 1918 roku młoda para wyjechała najpierw do Wiednia, potem do Zakopanego, gdzie urodził się ich syn, Michał. Następnie przenieśli się do Krakowa, a stamtąd w 1919 r. do Warszawy. Wyjazd do stolicy wiązał się z nową pracą Jana Bobrzyńskiego w nowo organizowanym Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W czasie II wojny światowej mieszkali najpierw we Lwowie, a po wkroczeniu wojsk rosyjskich ponownie w Warszawie. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, Bobrzyńscy przedostali się do Krakowa. Tam w 1944 r. zmarł ich starszy syn Michał (młodszy Aleksander żył do 1997 r. w Lublinie). Po wojnie mieszkali najpierw w Puławach, gdzie Jan otrzymał pracę w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego, a następnie w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu.
