Pisarka i publicystka, córka Ludomira Ludwika Wyleżyńskiego (herbu Trzaska) i Kamilli z Połtowiczów Wyleżyńskiej. Rodzina mieszkała w Wielgolasie na Wołyniu (Aurelia miała brata Bohdana i siostrę Felicję). Ukończyła warszawską pensję Cecylii Plater-Zyberkówny (Zakład Przemysłowo-Rękodzielniczy dla Kobiet przy ul. Pięknej), kontynuowała naukę na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego w Krakowie, następnie studiowała na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (od 1907). Debiutowała w 1909 r. na łamach czasopisma „Prąd” artykułem o Róży Żeromskiego. Jako żona obywatela autriackiego (Kropatscha) była internowana podczas I wojny światowej. W Saratowie nad Wołgą poznała Jana Parandowskiego, którego poślubiła. Po podpisaniu pokoju brzeskiego (1918) oboje wyjechali do Lwowa, doprowadzili do założenia Związku Zawodowego Literatów Polskich (oddział lwowski) w 1920 r. Wyleżyńska publikowała szkice i artykuły m.in. w „Gazecie Lwowskiej”, „Trybunie Polskiej”, „Kurierze Poznańskim”. W „Przewodniku Naukowym i Literackim” ogłosiła studium pt. Narcyza Żmichowska w świetle swoich zwierzeń (1919–1920), a także powieść U złotych wrót (1922), szkic Maria Leszczyńska na dworze wersalskim (1923), powieść Niespodzianki (1924). Po rozstaniu się z Parandowskim w 1924 r. wyjechała do Paryża. Otworzyła salon literacki, była aktywna w środowisku polonijnym, wygłosiła na Sorbonie odczyt o polskiej literaturze powojennej. Sporo podróżowała, odwiedzając m.in. Włochy, Hiszpanię, Niemcy. Publikowała artykuły, szkice i felietony na łamach „Bluszczu”, Wiadomości Literackich”, „Tygodnika Ilustrowanego”, „Lwowskich Wiadomości Muzycznych i Literackich", „Kobiety Współczesnej", „Świata Kobiecego". W tym okresie napisała powieść Księga udręki (1926), studium o Marii Kalergis Biała czarodziejka (1926), autobiograficzną powieść Czarodziejskie miasto (1928). Wspólnie ze Stanisławem Piotrem Kaczorowskim przełożyła trzy tomy Pamiętników Władysława Mickiewicza (Warszawa 1926–1933). W 1937 r. wróciła do Warszawy, nadal współpracowała z wieloma czasopismami i gazetami („Bluszcz", lwowskie „Sygnały”, „Dziennik Ludowy”, „Praca Obywatelska”, „Zwierciadło”, łódzkie „Wymiary”). W czasie II wojny światowej mieszkała ze swoją siostrą Felicją. Wtedy zaczęła prowadzić dziennik, pisała do prasy podziemnej, pracowała jako wolontariuszka w szpitalach, uczyła języka francuskiego. Była zaangażowana w pomoc dla Żydów, nosiła żywność i leki do getta, ukrywała w swoim mieszkaniu m.in. Zuzannę Rabską, córkę Aleksandra Kraushara. Wybuch powstania warszawskiego zastał ją w Śródmieściu, podczas powrotu do domu, na Powiślu została postrzelona i zmarła następnego dnia. Po zakończeniu wojny jej szczątki przeniesiono z prowizorycznego grobu na Cmentarz Powązkowski i pochowano w kwaterze rodziny Morsztynów (z datą 30 kwietnia 1945 r.; grób nie zachował się).
