Krótkie wspomnienie opisujące wydarzenia z sierpnia 1980 r. w Gdyni. Zostało zawarte w liście, który Hilaria Budzyńska przesłała na konkurs Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Do listu autorka dołączyła maszynopis wierszy autorstwa osoby podpisującej się pseudonimem „Jotes”, przedstawionej jako długoletni robotnik pracujący w którejś z trójmiejskich stoczni. Budzyńska opisywała swoje emocje i odczucia towarzyszące strajkom w Gdyni. Najbardziej doniosłym przeżyciem była dla niej msza święta na terenie stoczni, obserwowana spod jej bramy.

Krótka relacja wspomnieniowa, jest zapisem wrażeń i emocji autorki przeżywanych w sierpniu 1980 r. Zółkowska mieszkała wówczas w Gdyni Cisowej, zajmowała się wychowywaniem syna. 15 sierpnia 1980 r. zamierzała pojechać do Stoczni im. Komuny Paryskiej w Chyloni, aby zawieźć mężowi drugie śniadanie. Zaskoczył ją strajk komunikacji miejskiej, w związku z czym udała się tam pieszo. Z powodu strajku nie mogła zobaczyć się z mężem. Aż do podpisania porozumień gdańskich (31 sierpnia) codziennie jeździła wraz z pięcioletnim synem pod bramę stoczni.

Zapiski Teresy Łyszkowskiej dotyczą krótkiego okresu: drugiej połowy sierpnia 1980 r., koncentrują się na osobistych emocjach autorki. Łyszkowska – mieszkanka Gdyni – w momencie wybuchu strajku w Stoczni Gdańskiej była wraz z mężem i dziećmi w Warszawie, u swojej matki. Rodzina zatrzymała się tam w drodze z Ustronia, gdzie spędzała wakacje.

Siódmy tom dzienników Wandy Nadzinowej poświęcony jest przede wszystkim sprawom osobistym – jej codziennej egzystencji i kontaktom z synem. Regularnie w dzienniku powraca temat Jacka, syna autorki, z którym Wanda stara się naprawić nadszarpnięte w poprzednich miesiącach kontakty, licząc, że zdoła jeszcze zmienić nastawienie syna do życia, świata, a przede wszystkim – do jej własnej osoby: „Muszę wybrać jakieś rozsądne postępowanie w stosunku do Jacka. On może mnie i kocha, ale zupełnie nie liczy się ze mną jako z człowiekiem.

Jednym z pierwszych tematów otwierających dziennik jest praca zawodowa Agnieszki Osieckiej. Autorka nie jest zadowolona z jej efektów, wyrzuca sobie małe zaangażowanie w podejmowane projekty. Dużą część dziennika stanowią także fragmenty poświęcone życiu codziennemu poetki. Osiecka wspomina o oglądanych filmach (m.in. Bez końca Krzysztofa Kieślowskiego), odwiedzanych lokalach na ulicach Czerniakowskiej czy Francuskiej.

Pierwsze karty dziennika wypełniają zapiski z przygotowań autorki do wyjazdu na obóz pływacki oraz sprawozdanie z jej pobytu na tym obozie w lipcu. Dużo miejsca poświęciła na opis życia towarzyskiego, a także swoich relacji z kolegami z klubu pływackiego. Osiecka pisała swój dziennik częściowo w języku polskim (mniej ważne rzeczy), częściowo zaś po niemiecku (informacje o znajomych i przyjaciołach, autorka była przekonana, że jej znajomi nie są w stanie zrozumieć dłuższego tekstu napisanego w tym języku). 

Pierwszy z trzech tomów dziennika anonimowej żony alkoholika, przez wiele lat maltretowanej przez męża, niemającej jednak odwagi od niego odejść. Niemal na każdej karcie dziennika pojawiają się opisy przemocy domowej i znęcania nad rodziną: „Wywiązała się bójka. Uderzyłam go filiżanką, rozcięłam mu głowę. Tak nie chciałam, ale stało się, a on uderzył mnie parę razy, aż mnie posinił. Uciekałam, coby ten siłacz mnie więcej poturbował. Dzieci krzyczały. Widząc, że mu krew cieknie, Wandzi powiedziałam, że ma bandaż przynieść, i mówię: daj mi, umyję.

Zofia Szymczyk w ostatnich dniach sierpnia 1980 r. (29–31 sierpnia) była na wczasach w Orłowie; spotkała się ze strajkującym stoczniowcem. Odczuła ogromną radość, kiedy ogłoszono porozumienia i koniec strajku.

Relacja Ewy Trzeckiej rozpoczyna się opisem wyjazdu z Polski w lipcu 1944 r. i dotyczy jej losów do momentu wyzwolenia niecały rok później. Trzecka opisuje m.in. trasę, którą przebyła razem ze szpitalem niemieckim, gdzie pracowała jej siostra – najpierw półroczny przejazd przez Polskę, który dobrze wspominała. W dokumencie brak zapisków dotyczących przymusowej pracy autorki, gdyż szczęśliwie – dzięki zbiegowi okoliczności i czasu – udało się jej uniknąć tego losu. Autorka kończy swój przekaz wzmianką o ówczesnym miejscu pobytu – Lubece.

Praca Marii Krzyszkowskiej-Piwowarskiej została nadesłana na konkurs dotyczący wspomnień nauczycieli uczących w pierwszych powojennych latach. Autorka opisała swoją pracę zawodową w latach 1945–1956 oraz swoje losy i przeżycia w tym okresie. Piwowarska wspomniała także o swojej pracy zawodowej i życiu osobistym z czasów spoza narzuconego przedziału: w okresie przed II wojną światową i podczas okupacji; całość wspomnień obejmuje trzy etapy: okres przedwojenny, okupację i lata powojenne. Absolwentka Seminarium Nauczycielskiego w Piotrkowie Trybunalskim, zaczęła pracę w szkole wiejskiej.