Relacja wspomnieniowa Czesławy Rejewskiej z sierpnia 1980 r. w Gdyni powstała w odpowiedzi na konkurs Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Autorka określiła ją jako „zobrazowanie osobistych przeżyć dni sierpniowych na Wybrzeżu”. Wspomnienie poprzedziła deklaracją: „Nadszedł czas oczekiwania, czas nadziei – Polski odważnej, pracowitej i roztropnej” (s. 1).
Janina Jaraczewska spisała swoje wspomnienie w odpowiedzi na ogłoszenie o konkursie zorganizowanym przez Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Impulsem do pisania były dla niej niezwykle silne emocje („nigdy w życiu nie byłam tak dogłębnie poruszona”, s. 1) towarzyszące jej w sierpniu 1980 r. Przebywała wtedy u bliskiej kuzynki w Gdyni i była świadkinią strajku w trójmiejskich stoczniach. Szczegółowo relacjonowała narastanie atmosfery niepokoju, następnie ogłoszenie strajku i pierwsze działania komitetów strajkowych.
Krótkie, 29-stronicowe rękopiśmienne wspomnienie Teresy Chudygi, podpisanej jako Ewa, zostało spisane z pewnej perspektywy czasowej, kiedy autorka jako emigrantka polityczna mieszkała już we Francji. Powstało jako praca na konkurs na pamiętnik z ostatnich siedmiu lat w Polsce, ogłoszony wspólnie przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa i redakcję paryskiej „Kultury” we wrześniu 1982 r. Wspomnienie dotyczy okresu, kiedy pochodząca z Lublina autorka studiowała w Trójmieście (zapewne na kierunku ekonomicznym Politechniki Gdańskiej) i mieszkała w akademiku.
Gorzkie refleksje anonimowej autorki, piszącej pod pseudonimem „Pesymistka”, odnośnie braku jedności w społeczeństwie w kontekście wydarzeń sierpniowych. Autorka wskazuje na istniejące podziały, brak zaangażowania inteligencji – często przeciwnej strajkującym. Smutne konstatacje Pesymistki pogłębia atmosfera zastraszenia w jej własnym zakładzie pracy, dziwna obojętność ciężko pracujących w paczkarni robotnic z jej zakładu (gdzie autorka jest referentką) oraz zasłyszane rozmowy i opinie znajomych.
Wspomnienia dotyczące wydarzeń sierpniowych spisane przez Halinę Karnicką-Pawłowską, która przypadkowo była w Trójmieście, kiedy rozpoczął się strajk. Autorka ciekawie i barwnie spisała swoje emocje, refleksje i obserwacje z tamtych dni, wspominając m. in. nastroje panujące na ulicy wśród mieszkańców, reakcję władz, organizację strajkujących i niezwykłe zdyscyplinowanie społeczeństwa w tych dniach – H.K-P. podaje np., że ze sklepów usunięto wszelki alkohol, aby uniemożliwić ewentualne ekscesy. Praca zawiera również wiele ciekawych szczegółów dotyczących samego strajku (np.
W krótkim wspomnieniu Sierpnia ‘80 Elżbieta Lis opisała dwa wydarzenia (z 17 i 20 sierpnia 1980 r.), które najmocniej zapadły jej w pamięć z powodu towarzyszących im ogromnych emocji. Były to: widok strajkujących robotników, widzianych z okna kolejki elektrycznej oraz wspomnienie dzieci, które w dzień strajku nie poszły do szkoły i bawiły się w wojnę.
Wspomnienia rozpoczyna opis tła wydarzeń sierpnia 1980 r.: sytuacja polityczno-społeczna zaczyna być niejasna; radykalnie pogorszyło się zaopatrzenie w żywność; radio podaje informacje o przestojach w pracy. Następnie autorka opisuje swój urlop w sierpniu 1980 r., który spędziła z mężem na Wybrzeżu i podczas którego zamierzała zwiedzić Trójmiasto, ponieważ pogoda nie sprzyjała leżeniu na plaży. Pokazuje, jak ważne dla kraju wydarzenia historyczne zmieniły jej plany wypoczynkowe.