Trzeci tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej zaczyna się od jej wspomnień dotyczących pobytu w Wenecji, gdzie przebywała z rodzicami przez kilka miesięcy, aby ukoić nerwy po śmierci siostry i babki. Po powrocie w rodzinne strony jej ojciec objął majątek w Wolicy, w którym Raciborscy od tej pory mieli zamieszkać na stałe. Młody wiek autorki i osiedlenie na wsi zmusiły jej rodziców do znalezienia jej guwernantek, które zapewniłyby ich córce stosowną edukację. Znaczną część wspomnień wypełniają więc notatki na temat kształcenia domowego.

Jedenasty zachowany dokument to pocztówka Ireny Grosz do Franciszki i Stefana Themerson. Dziennikarka sprawia wrażenie dobrze poinformowanej o tym, jak jej przyjaciele spędzają czas, skoro rozpoczęła swój zapis słowami: „Kochani, w Wenecji – ja w Kazimierzu”. Karta datowana jest na „8/11 maja 1964”, wysłana natomiast została z Warszawy. Autorka nawiązała do pogody („lata jeszcze nie ma”), wspomniała o zamówionym „przesłuchaniu”, a także stwierdziła z poirytowaniem, że musi „udawać pełną czaru”.

„Nad Marylką i nade mną zawisł ówczesny los panien z naszej sfery czekających na wydanie za mąż” – zanotowała Antonina Górska w trzeciej części pamiętnika. – „Dzisiejsze panny nie zdają sobie sprawy, jakie są szczęśliwe, że uzyskały wolność, że zanim zapragną męża i rodziny, mogą ułożyć sobie życie, jak chcą – mogą się kształcić i oddawać pracy zawodowej”. Siostra autorki chciała studiować malarstwo, Antonina planowała wyjechać do Anglii, aby uczyć się tam języka. Ich opiekunowie nie wyrazili na to zgody i dopilnowali, żeby młode kobiety nie wyemancypowały się.