Ścibor-Rylski, Zbigniew

Urodził się w Browkach koło Kijowa, rodzinnym majątku ojca, dzieciństwo spędził w Studziankach. Uczeń Realnego Gimnazjum Męskiego im. Jana Zamoyskiego w Zamościu, Gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie koło Leszna i Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu, gdzie w 1937 r. zdał maturę. Następnie związany ze Szkołą Podchorążych Lotnictwa, którą ukończył w 1939 r. ze stopniem sierżanta podchorążego. Wybuch II wojny światowej zastał go na Okęciu, gdzie służył jako pilot (ukończenie szkoły z wyróżnieniem dało mu prawo do samodzielnego wyboru przydziału, na Warszawę zdecydował się ze względu na bliskość matki i rodzeństwa). Po ewakuacji z Warszawy walczył w szeregach Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie", która w początkach października została rozbita. Wzięty do niewoli, najpierw osadzony w stalagu w Stargardzie Szczecińskim, następnie skierowany do robót przymusowych w gospodarstwie rolnym skąd uciekł latem 1940 r. i przedarł się do Warszawy. W tym samym roku zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej, następnie oficer AK. Uczestnik i dowódca w powstaniu warszawskim, po upadku powstania na rozkaz płk Jana Mazurkiewicza wraz z ludnością cywilną wyszedł ze zrujnowanego miasta. Po wojnie mieszkał i pracował w Poznaniu. W 1946 r. ożenił się z Zofią Kochańską, wdową po zamordowanym przez Niemców Janie Kochańskim, z którą wychowywał jej dziecko z poprzedniego małżeństwa – Macieja. W 2008 r. otrzymał honorowe obywatelstwo miasta stołecznego Warszawa.