Dzienniki 1984–1986
Dziennik Ewy Grucy to zapis życia codziennego uczennicy Technikum Rolniczego w Jordanowie. Autorka koncentruje się na swoim życiu towarzyskim i uczuciowym, dużo uwagi poświęca nauce szkolnej, swojej aktywności na forum klasy, praktykom odbywanym w Mołstowie, w ówczesnym województwie szczecińskim, a następnie we Wrzącej Śląskiej k. Wąsosza. Nie odnosi się do sytuacji politycznej, jedynym wydarzeniem z porządku politycznego wzmiankowanym w dzienniku jest katastrofa w elektrowni jądrowej w Czarnobylu 25/26 kwietnia 1986 r. Autorka prowadzi korespondencję z rówieśnikami z Polski i z ZSRR, w dzienniku wspomina otrzymane listy i drobne prezenty – np. zasuszone krokusy od Giedymina z Litewskiej SRR. Często chodzi na szkolne zabawy, prowadzi bogate życie towarzyskie. Jej pragnieniem jest wejście w romantyczną relację i posiadanie chłopaka: „kończy się miesiąc maj, a maj jest ponoć miesiącem zakochanych. Och, jakże ja chciałabym to odczuć” (s. 16). Podczas praktyk szkolnych we Wrzącej Śląskiej poznaje o dwa lata młodszego Zbyszka, prowadzi z nim romantyczną korespondencję, pisze o zakochaniu. Relacja urywa się po kilku miesiącach, autorka interesuje się kolejnymi chłopakami.
Ewa Gruca pisze także o swojej świeżo odkrytej fascynacji poezją i własnych, szybko porzuconych próbach poetyckich: „był okres, że nawet sama próbowałam klecić jakieś wiersze - ale później mi to przeszło” (s. 34). Fascynuje się przywiezioną przez kuzynkę z Chorzowa książką Życie po śmierci i planuje krótko ją streścić w dzienniku (prawdopodobnie autorka pomyliła tytuł i miała na myśli książkę Raymonda A. Moody'ego Życie po życiu funkcjonującą w nieoficjalnym obiegu czytelniczym. Pozycja Życie po śmierci Iana Wilsona ukazała się po polsku dopiero w 1988 r.). Dziewczyna opisuje przygotowania do studniówki i do matury. Jej wizja przyszłości jest niesprecyzowana, to marzenie o pracy zapewniającej ciekawe życie: „Tęsknię za życiem pełnym przygód, chciałabym wciąż gdzieś wyjeżdżać, coś poznawać, mieć pełno przyjaciół. Pragnęłabym znaleźć właśnie taką pracę, abym mogła wyjeżdżać w dalekie delagacje” (s. 42). Nie decyduje się jednak na podjęcie studiów, czego potem żałuje. Znajduje pracę w Urzędzie Miasta i Gminy w Rabce, gdzie w Referacie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej ma się zajmować zielenią miejską. Odnotowuje, że z wyjątkiem kierowniczki wszyscy jej współpracownicy to mężczyźni.
Dziennik Ewy Grucy jest zapisem prywatnym, motywacją do jego prowadzenia było pragnienie zachowania w pamięci okresu własnego dorastania: „chciałabym zatrzymać czas, aby moje młodzieńcze lata nie uleciały tak szybko i bezpowrotnie i dlatego piszę niniejszy dziennik” (s. 1). Autorka prowadziła zapiski dość nieregularnie, długie przerwy w pisaniu tłumaczyła natłokiem nauki, albo brakiem ciekawych przeżyć. Każdy wpis datowała, dodając dzień tygodnia.