Wspomnienie Gabrieli Wichlińskiej dotyczy Sierpnia 1980. Autorka koncentruje się na opisie własnych emocji i przemyśleń, nie relacjonuje bieżących wydarzeń ani informacji zaczerpniętych z mediów. Nie podaje nazwisk działaczy opozycyjnych, zaś o strajkach na Wybrzeżu pisze bardzo ogólnie, jako o zjawisku społecznym. Nie podaje również żadnych dat, ani szczegółów wspomnianych wydarzeń.

Wspomnienie Marii Haliny Wachnickiej dotyczy trzech strajków w Fabryce Łożysk Tocznych „Iskra” w Kielcach, gdzie autorka pracowała na stanowisku zakładowego socjologa. Pierwszy z nich rozpoczął się 29 sierpnia, kolejne już we wrześniu 1980 r.  Wachnicka szczegółowo relacjonuje przebieg pierwszego i drugiego strajku (wybuchł 11 września 1980 r.), przytacza fragmenty wypowiedzi I Sekretarz KZ PZPR w „Iskrze”  L. Oziminy, cytuje postulaty sformułowane przez strajkującą załogę.

Relacja wspomnieniowa Czesławy Rejewskiej z sierpnia 1980 r. w Gdyni powstała w odpowiedzi na konkurs Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Autorka określiła ją jako „zobrazowanie osobistych przeżyć dni sierpniowych na Wybrzeżu”. Wspomnienie poprzedziła deklaracją: „Nadszedł czas oczekiwania, czas nadziei – Polski odważnej, pracowitej i roztropnej” (s. 1). 

Dziennik Katarzyny Kabacińskiej opisuje okres czterech miesięcy stanu wojennego, od 13 grudnia 1981 r. do 13 kwietnia 1982 r. Wpisy są datowane, niektóre z nich zostały dodatkowo opatrzone informacją o dniu tygodnia i kolejnym dniu stanu wojennego. Strategia diarystyczna autorki opiera się na dokumentowaniu okresu uznanego przez nią za wyjątkowy w dziejach Polski. Kabacińska relacjonuje kolejne wydarzenia: wprowadzenie stanu wojennego i powstanie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, przerwanie obrad Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie, strajki, manifestacje i rozruchy na ulicach miast.

List ma charakter oficjalny. Otwiera go zwięzła prezentacja istniejącego od dwóch lat w Krakowie stowarzyszenia Czytelnia dla Kobiet. Siedlecka, jako naczelna przedstawicielka, wskazuje na cel, którym jest „podniesienie życia umysłowego kobiet naszych, a nadto […] bycie ogniskiem pracy dla dobra kobiecego ogółu”. Deklaruje, że aby odnieść pożądane rezultaty, potrzebne są zasoby materialne, a następnie moralne.

Dziennik zaczyna się w styczniu 1935 r. Żółtowscy udali się do Siedlisk, do majątku Sapiehów. Autorka jednocześnie relacjonowała wcześniejsze wydarzenia, związane z pobytem w Warszawie i Bolcienikach, gdzie spędzili święta Bożego Narodzenia 1934 r. Diarystka opisała dom i mieszkańców Siedlisk. Wspominała niedawno zmarłego Pawła Sapiehę. Dużo miejsca w dzienniku poświęciła też żonie jego syna (Pawła Marii Sapiehy), Virgilii Peterson-Sapiesze: „Myśli nasze, wrażenia i rozmowy na osobności z Adamem kręciły się dookoła osoby Gilly – żony Pawła, jej wdzięku i jej inteligencji.

Wpisy w tym tomie dziennika rozpoczynają się w listopadzie 1933 r., gdy Żółtowscy jeszcze przebywali w Poznaniu. Dziunia poinformowała Janinę o zaręczynach Tekli z Franciszkiem Konarskim. Autorka była sceptycznie nastawiona do tego związku: „Tekla była dotychczas tak szalenie płytka i mało poważna, że żal mi trochę młodego człowieka który ją sobie bierze za żonę. Obawiam się ich wspólnej lekkomyślności, że się prędko zrujnują i powiększą zastęp młodych wykolejeńców, grających w brigde’a i blagujących na temat samochodów” (k. 3).

Autorka na początku listopada 1932 r. opuściła Bolcieniki, przejazdem zatrzymując się w Wilnie i Warszawie (jej mąż wyjechał wcześniej ze względu na obowiązki zawodowe). Spotkała się z rodziną i znajomymi (m.in. „Cesia”, Pia Górska, Wanda Korytowska, „Michasiowie Kowalscy”). Jednym z bieżących tematów były zaręczyny Hieronima (syna Antoniego i Magdy Kieniewicz) z Włoszką, Rositą Spadavecchia.

Tom dziewiąty dzienników Janiny Żółtowskiej stanowią notatki z lektur. Autorka czytała m.in. dzieła Marcela Foucaulta, Roberta Louisa Stevensona, Benjamina Constanta, Gastona Boissiera, Auguste’a Gratry'ego, Stendhala, Nietzschego, Charles'a Baudelaire’a, Jeana-Jacques'a Rousseau, Lwa Tołstoja. Analizowała utwory i zapisywała swoje refleksje na ich temat. W rozważaniach tych wyraźnie widoczne są poglądy autorki.

Krótkie notatki Aleksandry Leitgeber z podróży na południe Italii, którą odbyła wraz z przyjaciółmi w lutym 1966 r.: „[...] założeniem tegorocznej podróży na Południe jest poznawanie miejsc związanych z przeszłością Hellady. Hellady nie w samej rodowitej Grecji, ale tej w greckich koloniach zamorskich dookoła Morza Śródziemnego” (s.