Wspomnienia Anieli Moroz z Sierpnia ‘80
Wspomnienia Anieli Moroz ze strajków we Wrocławiu w sierpniu 1980 r. W emocjonalnych zapiskach, w podniosłym tonie autorka wyraziła swój podziw dla strajkujących i całego narodu polskiego.
Wspomnienia Anieli Moroz ze strajków we Wrocławiu w sierpniu 1980 r. W emocjonalnych zapiskach, w podniosłym tonie autorka wyraziła swój podziw dla strajkujących i całego narodu polskiego.
Autorka występująca pod pseudonimem „Malwa” opisała swoje przeżycia z tzw. powodzi tysiąclecia i zalanie domu. W 1997 r. mieszkała z rodziną (mężem, dwoma synami i córką) w podwrocławskiej wsi. Wspólnie z mężem prowadziła firmę we Wrocławiu, w domu na wsi dodatkowo mieli pracownię. Autorka opisała codzienność przed kataklizmem: wyjazd dzieci na wakacje, podróż służbową męża. Podczas ewakuacji wioski ze zdziwieniem obserwowała niemrawe przygotowania mieszkańców, nie rozumiała ich bierności.
Wspomnienia mieszkanki Wrocławia nadesłane na konkurs na temat powodzi z 1997 r. zgłoszone w kategorii Wspomnienia uczestnika powodzi. Autorka kryjąca się pod pseudonimem „Budzisława” opisała swoje przeżycia z tzw. powodzi tysiąclecia w lipcu 1997 r., która nawiedziła m.in. południową i zachodnią Polskę. Autorka, bezpośrednia uczestniczka wydarzeń, ukazała tragizm sytuacji – powoli nadchodzącą katastrofę, brak przygotowania większości wrocławian, atak żywiołu.
Wspomnienia Hanny Jarodzkiej obejmujące okres sprzed okupacji aż do czasów powojennych. Jako dziecko mieszkała z rodzicami w Koninie; szczęśliwe dzieciństwo przerwał wybuch II wojny światowej. Okupację spędziła na wsi. Po wojnie rodzina osiadła we Wrocławiu. Autorka wspomina losy rodziny na tle wydarzeń historycznych: wojny, zjednoczenia Niemiec, stanu wojennego. Autorka zachowała dystans wobec przedstawianych wydarzeń, starając się oddać przeszłość dokładnie tak, jak ją zapamiętała.
Wspomnienia Stefanii Rząsy przedstawiają w skrócie jej losy: lata wojny, przesiedlenie na tzw. Ziemie Zachodnie i okres powojenny – naukę, rozwój zawodowy, pracę, życie rodzinne. W czasie wojny była łączniczką AK – dostarczała żywność do getta żydowskiego w rodzinnej Bóbrce. Wspomina także o prześladowaiach polskiej ludności przez ukraińskich nacjonalistów. Najwięcej uwagi autorka poświęciła swoim doświadczeniom powojennym, ukazując m.in. ścieżkę edukacji i awansu zawodowego. Po zakończeniu wojny zamieszkała z rodzicami w Miliczu na tzw. Ziemiach Odzyskanych, kontynuowała edukację.
Wspomnienia Antoniny Hobler głównie na temat jej działalności podczas II wojny światowej. Jako członkini ZWZ-AK brała udział w akcji przerzutów żołnierzy do Czechosłowacji i na Węgry, opiekowała się rannymi, przewoziła korespondencję i depozyty. W 1944 r. wraz z całą rodziną została wywieziona do obozu koncentracyjnego Burgweide (obecnie Sołtysowice we Wrocławiu), a następnie wywieziona na przymusowe roboty do Gross Neudorf (obecnie Nowa Wieś Wielka, woj. dolnośląskie). Po zakończeniu wojny wraz z mężem organizowała pierwszą polską szkołę w pobliskim Jaworze.
Janina Wysoczńska-Klawińsz poznała Marię Pelczarską na zesłaniu, podczas krótkiego pobytu w miejscowości Bolszaja Murta na Syberii. Autorka opisała m.in. okoliczności, w jakich trafiła na zesłanie, warunki obozowej egzystencji i zwięźle sportretowała osobę Maryli Pelczarskiej, która – obok Stefanii Borkowskiej, Anieli Dziewulskiej oraz Grażyny Sokołowskiej-Lipińskiej – została wymieniona jako aktywna działaczka i współorganizatorka edukacji w łagrze. Klawińsz, pomimo krótkiej znajomości (została przeniesiona do innego obozu), wspominała Pelczarską niezwykle ciepło – wiele jej zawdzięczała.
Maria Niedojadło opowiedziała Antoninie Hobler swój życiorys, skrótowo wymieniając najważniejsze fakty i zdarzenia z lat przedwojennych, czasu wojny i okresu powojennego. Niedojadło maturę zdała w Drohobyczu, gdzie ukończyła seminarium nauczycielskie i w 1935 r. zaczęła pracować jako nauczycielka. W czasie wojny organizowała tajne nauczanie na terenie ówczesnego województwa wileńskiego w miejscowościach Sławczysiątka i Stupieńki. Była członkinią AK. Po wojnie mieszkała i pracowała m.in.: w Gołąbkach (obecnie wieś w woj. wielkopolskim, pow. gnieźnieński), Młynach (obecnie wieś w woj.
Warszawianka Alicja Juszczak opowiedziała Antoninie Hobler swoje życie, zawężając opowieść do najważniejszych faktów i zdarzeń, głównie z okresu II wojny światowej. Bohaterka wspominała okupację (m.in. bombardowanie Warszawy) i to, jak z łapanki trafiła do przymusowej pracy w fabryce we Wrocławiu, a stamtąd do Auschwitz-Birkenau w charakterze więźniarki politycznej.
Relacja Cecylii Krzesińskiej dotyczy przede wszystkim jej przeżyć z II wojny światowej. Bohaterka opisała okupację Wilna, życie w getcie, dokąd trafiła wraz z matką i siostrą Dorą z dzieckiem. Ojciec po wybuchu wojny przedostał się do ZSRR. Po likwidacji getta znalazła się najpierw w obozie na Łotwie (Keiserwald), a w następnie Stutthofie (nr obozowy 48935) i podobozu w Krzemieniewie, gdzie przebywała w sumie półtora roku. Podczas likwidacji getta została rozdzielona z rodziną –matka, siostra i siostrzenica zginęły w Majdanku. Ojciec Krzemińskiej odnalazł się po wojnie.