Spuścizna
We wspomnieniach Trzaskowska opisuje swoje dzieciństwo na Kresach, zajęcia i zabawy (czynnością często przez nią wykonywaną jest przeglądanie zdjęć zesłanych na Syberię powstańców 1863 r., co kształtuje jej wrażliwość patriotyczną i historyczną), życie codzienne w dworze, służbę, kreśli sylwetki członków rodziny (ojca, ciotki – Anieli Ściłłównej), opowiada historię dworu.
Mańków/Mańkówek – miejsce, gdzie się urodziła i spędziła dzieciństwo – przedstawione jest idyllicznie i z nostalgią. W ciepłych słowach pamiętnikarka maluje postać swego ojca. Zenon Trzaskowski przekazuje córce miłość do polskiej poezji romantycznej, postawę patriotyczną oraz fascynację Paryżem; zachęca ją do nauki. Powiedział córce: „nie wychodź za mąż, małżeństwo ciebie zmarnuje, jesteś bardzo zdolna szkoda ciebie, zniszczysz swoje zdolności w troskach, dzieciach, kłopotach. Idź sama przez życie, spotkasz swój los” (k. 28).
Wspomnienia nie mają jednorodnego charakteru i nie są spójne. Teksty związane z dzieciństwem są przekształcone literacko, pełne poezji, niektóre fragmenty zostały osadzone w scenerii baśniowej i spisane w trzeciej osobie. Ich bohaterką jest mała dziewczynka. Relacje z okresu studiów (studia w Lozannie, później medycyna w Paryżu i praktyka w Hiszpanii, kiedy autorka nadal się dokształca zajmują wiele lat) i pracy w sposób realistyczny przedstawiają wydarzenia i miejsca. Pojawia się rys obyczajowy: ciężkie życie na odległej Syberii, we wsi na Podolu (okres epidemii tyfusu w czasie I wojny światowej), w małym prowincjonalnym mieście; opis Wielkanocy w Madrycie i w polskim dworze na Białorusi w schyłku XIX w., uwagi o małżeństwie w Persji. Trzaskowska snuje refleksje nad żyjącymi – jak sądzi – w niewoli przesądów kobietami wschodu, zastanawia się nad przyczynami obłędu swojej koleżanki (przyczyn upatruje w chorobie alkoholowej jej ojca lub impotencji jej narzeczonego). Pracując w pogotowiu, autorka styka się z samobójstwem młodych dziewczyn, które w liście piszą „Co dobrego czeka kobietę prócz przekleństwa ciąży”.