Cztery listy Celiny Mickiewiczowej do córki Marii ze zbiorów Muzeum Literatury w Warszawie to wyjątek z obszerniejszej korespondencji z okresu, gdy starsza Mickiewiczówna zwiedzała Włochy pod opieką ciotki, Zofii Szymanowskiej. Pozostałe rękopisy znajdują się w zbiorach Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu (sygnatury MAM 898 i MAM 1128 – niedawno wyodrębniona). Część warszawska obejmuje listy z 12 listopada 1852 r., 2 i 19 lutego oraz 17 marca 1853 r. Traktują one przede wszystkim o sprawach domowych, m.in.

Celina Mickiewiczowa zanotowała przepis na „Baby pażone” na odwrocie krótkiego listu od brata – Romuald Szymanowski pisze do przebywającej na wsi „Mademoiselle Céline Szymanowskiej” 18/30 kwietnia 1834 r., czyli krótko przed jej spontanicznym wyjazdem do Paryża, gdzie poślubiła Adama Mickiewicza. Pismo Celiny rozciąga się na trzy strony – połowę pierwszej – z adresem (k. 1) – i dwie niezapisane przez autora listu (k. 1v., 2). Obejmuje dwie wersje przepisu oddzielone poziomą linią. Obie składają się przede wszystkim z pełnych zdań.

Sześć listów Celiny Mickiewiczowej do córki Marii z Archiwum Władysława Mickiewicza (Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu – element niedawno wyodrębnionej akcesji MAM 1128) to wyjątek z obszerniejszej korespondencji z okresu, gdy starsza Mickiewiczówna zwiedzała Włochy pod opieką ciotki, Zofii Szymanowskiej. Pozostałe rękopisy znajdują się pod sygnaturą MAM 898 oraz w Muzeum Literatury w Warszawie (102).

Wspomnienia Anny Dębskiej tylko w niewielkiej części dotyczą wydarzeń z sierpnia 1980 r.  Autorka koncentruje się na opisie życia codziennego w warunkach kryzysu narastającego od początku lat 70. Wspomina także wydarzenia wcześniejsze, zapamiętane z dzieciństwa i wczesnej młodości: odwilż 1956 r., następnie protesty studenckie w 1968 r., wydarzenia na Wybrzeżu z 1970 r. i strajki w Radomiu w 1976.  Wszystkie one są dla niej dowodem na nieprawidłowości funkcjonowania gospodarki socjalistycznej oraz na przekłamania i przemilczenia polityki informacyjnej prowadzonej przez rząd i PZPR.

Wspomnienie Marii Dombrowskiej dotyczy wydarzeń z sierpnia 1980 r. w Toruniu. Autorka pracowała wówczas jako farmaceutka w Szpitalu Wojewódzkim w Toruniu. Już w lipcu zaczęły do niej docierać pierwsze informacje o protestach w Lublinie. Traktowała je jako niesprawdzone pogłoski i zastanawiała się nad ich wiarygodnością. 22 sierpnia dowiedziała się o strajku w Zakładach Urządzeń Okrętowych „Towimor” w Toruniu, a potem o strajkach w kolejnych zakładach. Autorka szczegółowo opisała spotkanie pracowników swojej placówki z lektorem PZPR przysłanym w celu uspokojenia nastrojów.

Krótka relacja wspomnieniowa, jest zapisem wrażeń i emocji autorki przeżywanych w sierpniu 1980 r. Zółkowska mieszkała wówczas w Gdyni Cisowej, zajmowała się wychowywaniem syna. 15 sierpnia 1980 r. zamierzała pojechać do Stoczni im. Komuny Paryskiej w Chyloni, aby zawieźć mężowi drugie śniadanie. Zaskoczył ją strajk komunikacji miejskiej, w związku z czym udała się tam pieszo. Z powodu strajku nie mogła zobaczyć się z mężem. Aż do podpisania porozumień gdańskich (31 sierpnia) codziennie jeździła wraz z pięcioletnim synem pod bramę stoczni.

Zapiski Teresy Łyszkowskiej dotyczą krótkiego okresu: drugiej połowy sierpnia 1980 r., koncentrują się na osobistych emocjach autorki. Łyszkowska – mieszkanka Gdyni – w momencie wybuchu strajku w Stoczni Gdańskiej była wraz z mężem i dziećmi w Warszawie, u swojej matki. Rodzina zatrzymała się tam w drodze z Ustronia, gdzie spędzała wakacje.

Zapiski Ludmiły Niedbalskiej obejmują okres od 1 stycznia 1979 do końca 1988 r. Podzielone są na kilka części, z zachowaniem ciągłości numeracji stron. Prowadzone skrupulatnie, dość regularnie, zostały spisane językiem poprawnym, prostym, wręcz lakonicznym. Autorka często stosowała równoważniki zdania, unikała metafor i wyrażeń emfatycznych. Pojedyncze wpisy są krótkie, od kilku wersów do połowy strony.

Dziennik Hanny Porembińskiej-Wróblewskiej może być źródłem do badań nad życiem codziennym w okresie okupacji niemieckiej w Warszawie 1939–1945 oraz w okresie powojennym, a także nad historią młodości. Autorka koncentrowała się na opisie swojej codzienności, dużo uwagi poświęcała kwestiom życia religijnego, wiary oraz własnych uczuć. Rozpoczęła pisanie dziennika w 1941 roku, kiedy po wysiedleniu z Płocka (jesienią 1939 r.) mieszkała z matką w Warszawie. Uczyła się wtedy w Prywatnej Szkole Sióstr Nazaretanek, gdzie ukończyła nielegalną szkołę średnią i zdała najpierw małą, potem dużą maturę.

Dziennik Elżbiety Gogolewskiej, mieszkającej w Warszawie młodej nauczycielki języka angielskiego, to zapis życia codziennego w warunkach postępującego kryzysu gospodarczego i gwałtownych zmian politycznych w okresie 1980–1981. Autorka relacjonuje wydarzenia, których była świadkinią oraz te, o których wiedzę czerpała z mediów. Sytuację społeczno-polityczną poddaje refleksji, dokumentuje nastroje i emocje własne oraz zbiorowe.