Wspomnienie dotyczy okresu dorastania autorki podpisującej się pseudonimem „Yol” – zaczyna się w dniu jej szesnastych urodzin w październiku 1975 r., a kończy informacją o pozostaniu we Francji na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego – w tym czasie była już absolwentką studiów wyższych. Obok opisu wydarzeń autorka odnotowuje swoje stany emocjonalne, rejestruje także nastroje zbiorowe. Dużo miejsca poświęca kwestiom własnego rozwoju intelektualnego i duchowego. Przyznaje się do religijności, a istnienie Boga jest dla niej pewne.

Podzielony na dwie części pamiętnik Hali (Haliny) jest zapisem jej dwóch podróży do Polski, za każdym razem w ważnych sprawach rodzinnych. Autorka opisuje Polskę z podwójnej perspektywy: tęskniącej do ojczyzny emigrantki i obywatelki Stanów Zjednoczonych, pewnej swojej wartości i przekonanej o wyższości cywilizacyjnej nowego kraju. Hala jest powojenną emigrantką. Przeżyła wysiedlenie z Warszawy po powstaniu warszawskim, wywózkę do pracy przymusowej, pobyt w obozie dla dipisów (displaced persons).

Rękopiśmienny pamiętnik zatytułowany „Oczekiwanie” obejmuje okres ponad roku: od sierpnia 1980 do września 1981. Został spisany i wysłany na konkurs na pamiętnik z ostatnich siedmiu lat w Polsce, ogłoszony wspólnie przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa i redakcję paryskiej „Kultury” we wrześniu 1982 r. Tekst ułożony jest w porządku chronologicznym, chociaż brakuje datacji zapisków.

Krótkie, 29-stronicowe rękopiśmienne wspomnienie Teresy Chudygi, podpisanej jako Ewa, zostało spisane z pewnej perspektywy czasowej, kiedy autorka jako emigrantka polityczna mieszkała już we Francji. Powstało jako praca na konkurs na pamiętnik z ostatnich siedmiu lat w Polsce, ogłoszony wspólnie przez Rozgłośnię Polską Radia Wolna Europa i redakcję paryskiej „Kultury” we wrześniu 1982 r. Wspomnienie dotyczy okresu, kiedy pochodząca z Lublina autorka studiowała w Trójmieście (zapewne na kierunku ekonomicznym Politechniki Gdańskiej) i mieszkała w akademiku.

Rapacka nieco więcej czasu spędza na spotkaniach towarzyskich. W 1956 r. odświeża dawne znajomości – odwiedza Henriego Ponsota, byłego ambasadora francuskiego w Turcji, którego poznała podczas swojej pracy w konsulacie w Opolu w latach 20; początkowo jest rozczarowana spotkaniem, inaczej zapamiętali okres spędzony w Opolu: „Przypominam to, tamto – nic nie pamięta. No, rozumiem, że on nie może do tych wspomnień tak jak ja podchodzić […]. Ale – swoją drogą, nie pamiętać sceny, gdy naszym delegatom przez wyjący groźby tłum niemiecki torował drogę, nie pamiętać epizodów powstania […].

Jadwiga Rapacka rozpoczyna swój dziennik w czerwcu 1943 r. w Monte Carlo. Jak dowiadujemy się z późniejszych zapisków, przyjechała tutaj na zaproszenie księcia Monako, Ludwika II Grimaldiego. Książę przesyła jej co miesiąc „pensję”, z której autorka się utrzymuje i część której wysyła matce i innym krewnym przebywającym w okupowanej Polsce. Początkowo Grimaldi występuje w dziennikach pod pseudonimem „Człowiek z Zamku” (lub w skróconej wersji: „C.Z.”), już pod koniec wojny poznajemy jednak jego tożsamość. Relacja diarystki z księciem jest dość enigmatyczna.

Notatki z wycieczek po zachodnim brzegu Afryki to sporządzone w formie dziennika relacje z kilku podróży, które autorka odbyła w czasie swojego pobytu w Afryce. Przyjechała tam wraz z pierwszym mężem, Stefanem Szolc-Rogozińskim, który był znanym podróżnikiem i badaczem Kamerunu. Wspólnie prowadzili plantację kakao i zajmowali się badaniami nad plemieniem Bubi. Zapiski zaczynają się od chwili, gdy małżeństwo nieoczekiwanie staje przed możliwością wyjazdu do Kalabaru w Nigerii. Wyjazd poprzedziła wizyta u brata męża, który przebywał w areszcie.

Anna Potocka martwi się, że jej siostrzeniec, syn Jadwigi Zamoyskiej, Władysław Zamoyski, jest poddawany namowom na wyjazd z kraju. Władysław broni się przed tą podróżą, a Potocka go w tym wspiera. Nie wierzy, że adresatka sprowadziłaby go do Francji (gdzie wówczas mieszkała), nie zbadawszy uprzednio wszystkich okoliczności. Pisze, że Władysław na pewno powie matce, że ona i jej mąż, Stanisław Potocki, nigdy nie powstrzymywali go od wyjazdu, choć mieli na to ogromną chęć. Potocka pisze, że Władysław jest dla niej jak brat albo syn.

List od Karola Hoffmana, z dopiskiem od jego żony, Klementyny Hoffmanowej, pisany w odpowiedzi na dwie wiadomości od Krystyna Lach Szyrmy. Zawiera praktyczne informacje na temat czcionek drukarskich. Problem stanowiły polskie litery „ą”, „ę”, „ś”, których brakowało w angielskich czcionkach. Hoffman poleca zakupienie całego zestawu czcionek – polskich i innych. Wylicza, jaki będzie koszt całości i jak długo potrwa wykonanie zamówienia.

Klementyna Hoffmanowa zaczyna, że przed odpisaniem na list Szyrmowej zawsze czeka na wiadomości z kraju: tym razem ma tylko kilka słów od cioci Weiglowej (Justyna Weigel, siostra matki Hoffmanowej, Marianny Tańskiej), której doniesienia o najważniejszych wydarzeniach w rodzinie streszcza w liście, i obszerny list od siostry, który przesyła adresatom do przeczytania z prośbą o zwrot.