Autorka pisze do Jerzego Rutkowskiego, jako byłego szefa Tajnych Wojskowych Zakładów Wydawniczych, działających w Warszawie w okresie okupacji. Przygotowuje obecnie swoją pracę doktorską p.t. „Prasa konspiracyjna Armii Krajowej”, pod kierunkiem prof. Mariana Tyrowicza z Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W związku z tym zwraca się do Rutkowskiego z prośbą o udzielenie kilku niezbędnych informacji dotyczących działalności podległej mu organizacji, a także danych personalnych jego i jego współpracowników.

Jadwiga Stopczyk opisała swoją działalność w Tajnych Wojskowych Zakładach Wydawniczych, w których pracowała jako łączniczka od początku stycznia 1941 r. do końca powstania warszawskiego, tj. do 4 października 1944 r. Nie składała przysięgi i nie używała pseudonimu. Podlegała bezpośrednio sekretarce TWZW, Marii Mierzejewskiej, pseud. „Janka”. Była przydzielona do dyspozycji głównego elektryka, inżyniera Bronisława Pstrągowskiego, pseud. „Sebastian”, a podczas powstania warszawskiego do dowództwa Wojskowych Zakładów Wydawniczych.

Rodzina Stefanii Mikschick od pokoleń mieszkała we wsi Kujdańce, pow. Zbaraż, woj. Tarnopol. Tam rodzice posiadali gospodarstwo rolne. Mieszkańcy wsi byli narodowości polskiej i ukraińskiej. Kiedy 17 września 1939 r. do Polski wkroczyli Sowieci, nikt nie opuszczał rodzinnej wsi, sądząc, że pod panowaniem sowieckim będzie lepiej niż pod niemieckim. W nocy 10 lutego 1940 r. przyszło do ich domu trzech mężczyzn: jeden Sowiet w mundurze wojskowym i dwóch Ukraińców z ich wsi (Huryk i Karyczun).

Wanda Wiśniewska opisuje losy swoje i swojej rodziny zesłanej na Syberię w lutym 1940 r., od momentu aresztowania do powrotu do kraju. Państwo Matkowscy mieszkali w osadzie k. Krzywczyk, gm. Wiśniowiec, pow. Krzemieniec, woj. wołyńskie. Ojciec był osadnikiem wojskowym i legionistą. Rodzina składała się z sześciu osób: rodzice i cztery córki: Eugenia (11 lat), Wanda (8 lat), Zofia (6 lat) i Weronika (4 lata). Autorka przedstawia aresztowanie i transport wagonami towarowymi z Krzemieńca do Kotłasu.

Felicja Bannet przypomina o selekcji i wywiezieniu z obozu w Płaszowie do obozu w Skarżysku-Kamiennej, gdzie pracowała w fabryce amunicji. Zaznaczyła, że więźniarki były tutaj lepiej traktowane – Polacy i Niemcy byli przyzwoici, tylko „Ukraińcy zachowywali się jak bandyci”. Powtarzano, że w tym obozie da się żyć, szczególnie jeśli ktoś ma pieniądze.

12 lipca 1980 r., autorka dziękowała za recenzję swej książki pt „Polskie placówki oświatowe i wychowawcze w Związku Radzieckim w latach 1943-1946”. Szczególnie cenne były jej uwagi dotyczące klimatu pracy w ZSRR w czasie wojny. Autorka miała nadzieję, że będzie mogła wykorzystać je w obszerniejszym opracowaniu.

List do Żanny Kormanowej. Autorka dziękuje pani profesor, że ta gotowa jest przekazać swoją recenzję pod koniec października, co pozwoli jej na załatwienie formalności do końca roku kalendarzowego. Dalej wyjaśnia, dlaczego przeznaczony dla Kormanowej egzemplarz rozprawy jeszcze do niej nie dotarł.

List Żanny Kormanowej w sprawie jej wyjazdu do Paryża. Nazwisko adresata nie jest znane.

Autorka przeprasza za spóźnioną odpowiedź, ale 1.04.1965 r. uległa wypadkowi i przez cały miesiąc trwała kuracja jego skutków.

Jest to życiorys zawodowy Zofii Legońskiej, ur. 14.07.1906 r.  w rodzinie Piotra Kolskiego. Autorka zna ją ok. 70 lat. Poznała ją pod koniec I wojny światowej poprzez jej brata, Witolda Kolskiego, członka łódzkiego młodzieżowego koła SDKPiL, do którego należała również Kormanowa. Witold miał duży wpływ na rozwój i poglądy swej młodszej siostry. Z lat międzywojennych autorka pamięta ją jako nauczycielkę historii szkół średnich oraz czynnego członka nauczycielskiego związku zawodowego, z siedzibą na ul. Zielnej 25.

List i kartka do Żanny Kormanowej z prośbą o znalezienie pracy.