List do Żanny Kormanowej z prośbą o protekcję. Autorka pisze w sprawie swego 19-letniego syna, który już dwukrotnie nie dostał się na studia (rok wcześniej do Warszawy, a w bieżącym roku do Łodzi), prosi Kormanową, aby pomogła mu w tej sytuacji. Dowiadujemy się, że Zielińska poznała Kormanową w 1945 r, na wiecu 14 maja. W nocy po wiecu miała wizytę NSZ i została pobita – cudem uniknęła śmierci (wyprosili to jej mąż i 5-letni wówczas synek). Napisała wtedy do Kormanowej i uzyskała od niej pomoc – wyjechała na Śląsk i oddała się budowaniu Polski Ludowej.

Kazimiera Piątek opowiada losy swojej rodziny zesłanej na Syberię (prawdopodobnie w październiku 1951 r.). Osobiście pamięta tylko ostatni okres pobytu. Mieszkali całą rodziną w Olandrii, dawne woj. wileńskie, w dużym domu, razem z rodzicami ojca i jego rodzeństwem. Autorka miała dwoje młodszego rodzeństwa. Kiedy była w wieku czterech i pół roku, wszyscy zostali deportowani jako kułacy na Syberię. Transport odbywał się w wagonach bydlęcych. Wywieziono ich do wsi Podgornoje, rej. czainskij, obw. tomski. Zakwaterowano w drewnianej lepiance, gdzie roiło się od pluskiew i innych insektów.

Wanda Mitzner kierowała listy do Żanny Kormanowej w sprawie audycji radiowych. Autorka była pełniącą obowiązki kierownika Redakcji Oświatowej Polskiego Radia. W liście z 10 marca 1949 r. nadawanym z Warszawy Wanda pisała w sprawie planowanych cykli audycji w Polskim Radiu poświęconych dziejom ruchu robotniczego (polskiego i międzynarodowego), chłopów polskich oraz polskiej myśli politycznej. Każda z audycji miała trwać ok. dziesięciu minut, a honorarium za jedną audycję wynosiło pięć tysięcy złotych.

Autorka przesyła stenogram referatu Kormanowej z prośbą o ewentualne poprawki i przesłanie go z powrotem do sekretariatu Wydziału Historii Partii. Przekazuje także prośbę od doktor Heleny Rzadkowskiej z Krakowa, która pisała książkę poświęconą ruchowi kobiecemu w Polsce i chciałaby się spotkać z Kormanową, aby porozmawiać o proletariackim ruchu kobiecym.

Teresa Osińska wysłała dwa listy do Żanny Kormanowej, pisane z Domu Dziecka Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (RTPD) w Soplicowie, poczta Otwock. Autorka była uczennicą gimnazjum matki Kormanowej, Eugenii Jaszuńskiej-Zelikman w Łodzi i wychowanką Janusza Korczaka. W korespondencji z dnia 2 stycznia 1949 r. autorka prosiła Kormanową o spotkanie – potrzebowała od niej porady osobistej i pomocy moralnej. Na koniec dodała, że napisała wreszcie broszurkę o Januszu Korczaku, wspólnie z dwoma innymi autorami: Jerzym Abramowem i Lewinem. Została wysłana do oceny do Ministerstwa Oświaty.

List Żanny Kormanowej do byłych uczniów (Chińczyków z Pekinu). Bardzo się ucieszyła ich listem, po 17 latach milczenia. Chwali ich nienaganną polszczyznę, którą zachowali pomimo upływu lat. Cieszy ją także zamiar opracowania historii Polski i deklaruje gotowość pomocy. Wysyła im kilka książek ze swej prywatnej biblioteczki (tu podana jest lista tych pozycji).

Akta Żanny Kormanowej zawierają także bogatą korespondencję do niej od Liu Dzu-si.

Autorka pisała w sprawie swojej córki, Ruty Turkow-Kamińskiej, która była uczennicą Kormanowej. Prosiła ją o wystawienie zaświadczenia, że jej Ruta ukończyła żeńskie Gimnazjum Zofii Kaleckiej w Warszawie, ponieważ bez poświadczenia miała ona stracić posadę nauczycielki języka angielskiego w szkole w mieście Kokczetaw w północnym Kazachstanie, gdzie przebywała z dzieckiem. Autorka była u Kormanowej w Warszawie, ale jej nie zastała, dlatego pisała w tej sprawie. W liście wyjaśniła przyczynę rozbieżności nazwisk Ruty.

Jest to list do Żanny Kormanowej w sprawie pracy magisterskiej. Autorka przeprosiła w nim panią profesor, że nie przyszła na ostatnie seminarium magisterskie. Źle się czuła z powodu astmy. Chciała oddać na ostatnich zajęciach całą swoją pracę, ale nie było to możliwe nie tylko ze względu na chorobę. Jej sytuacja rodzinna nie sprzyjała ambicjom ukończenia studiów. Rodzina męża, z którą mieszkała, uważała, że żonie i matce nie wypada się uczyć, skoro nie zrobiła tego wcześniej. Autorka z trudem wyrywała się do Warszawy, by studiować. Tym razem w stolicy miała zostać do końca czerwca.

List do Żanny Kormanowej z prośbą o pomoc w dostaniu się na studia dziennikarskie. Autorka opisuje swoje losy. Mając 13 lat straciła oboje rodziców (ojciec zginął w obozie koncentracyjnym). Jej opiekunowie nie mogli posłać jej do szkoły ogólnokształcącej, więc poszła do szkoły zawodowej. Potem ukończyła Liceum Pedagogiczne, gdzie uzyskała maturę. Następnie pracowała na wsi przez pół roku jako nauczycielka. Obecnie pracuje w Prewentorium TPD w Śródborowie, również jako nauczycielka. Jej marzeniem jest dalsze pogłębianie wiedzy, szczególnie interesuje ją dziennikarstwo.

List do Żanny Kormanowej. Autorka przypomina się po 8 latach. Ostatnio widziały się w Warszawie w 1946 r., wtedy nazywała się Rozenstrauch [nieczytelna końcówka]. Miała jechać do wuja do Argentyny, ale od 1948 r., po rocznym pobycie we Francji, mieszka w Izraelu, w kibucu koło Haify. Ich kibuc ma charakter czysto rolniczy i jest samowystarczalny. Do Kormanowej pisze, bo ma prośbę. Kibuc umożliwił jej ukończenie zaczętych kiedyś  studiów architektonicznych i w związku z tym potrzebuje kilka ostatnich numerów miesięcznika „Młoda Architektura”.