Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Relacja autorki rozpoczyna się stwierdzeniem: „Niepodobieństwem jest w tym krótkim studium ożywić całego bogactwa i różnorodności dzielnicy - może najciekawszej dzielnicy Warszawy - jaką była Wola sprzed 1939 r.”. Po takim wprowadzeniu następuje opis przedwojennej dzielnicy. Pisząca dokładnie przedstawia jej topografię, przyrównując ulicę Wolską do rzeki, a jej poboczne uliczki do dorzeczy. Autorka przywołuje lokalizację miejscowych sklepików, przedstawia trasy tramwajów.

Wspomnienia otwiera opis Warszawy widzianej oczami małej dziewczynki o imieniu Ewunia. Autorka opowiada o tym, gdy jako dziecko była uczona ostrożnego zachowania się na ulicach Warszawy. W dalszej części wspomnień pojawia się opis ulicy Marszałkowskiej z jej mieszkańcami i podwórkami: „Na dole różne pracownie: tapicer, pralnia chemiczna, A na górze mieszkania. - Czy dobrze tam mieszkać? Chyba nie, bo ściany są trochę krzywe i po wodę należy schodzić na podwórze.

Wspomnienia otwiera opis przedwojennej Warszawy jako miasta pięknego, z cudowną architekturą. Autorka opisuje powrót po wakacjach nad morzem do wojennej Warszawy. Opisuje liczne problemy, z jakimi się spotyka: kłopoty z transportem, kontrole, problemy z przemieszczaniem się. Zapisuje realia życia w trakcie wojny. Dużo miejsca poświęca temu, jak wyglądał wtedy handel. Przybliża sposób działania szmuglerów, podaje nawet ceny po jakich skupowane były futra z getta i za ile sprzedawane. W późniejszej części wraca jednak do opisu miasta: „Na ulicy Franciszkańskiej jakieś zamieszanie.

Dzienniki Grażyny Bacewicz obejmują lata 1954–1956 i ukazują nieznaną stronę osobowości kompozytorki i skrzypaczki, która zmagała się z wieloma trudnościami, m.in. ze strony środowiska muzycznego. W nieregularnie prowadzonych zapiskach – dotyczących spraw prywatnych, wydarzeń kulturalnych, poglądów na sztukę, życia towarzyskiego, działalności zawodowej – pojawia się sporo skreśleń. Data pierwszego wpisu – 5 lutego – jest dniem urodzin kompozytorki, która w tym czasie skończyła czterdzieści pięć lat.

„Sklepy mojego dzieciństwa w większości nie istnieją, mieszkałam do powstania w dzielnicy dziś zamarłej i cichej – w dzielnicy Placu Teatralnego. Przejdźmy się drogą wspomnień, drogą dzieciństwa” w taki sposób autorka rozpoczyna swoje wspomnienia. Pamiętnikarka udaje się wraz z czytelnikiem na wędrówkę ulubionymi trasami w stolicy, po drodze opisując co widzi wokół. Jej opowieści znakomicie oddają klimat przedwojennej Warszawy, z bogactwem jej kawiarń, cukierni, sklepików.

Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Autorka rozpoczyna relację od opisu swojego domu, mieszczącego się przy ulicy Grottgera. Wspomina okolice budynku, przywołując m.in. wrażenia zapamiętanych wówczas zapachów. Odtwarza dokładnie trasę przejeżdżających obok autobusów miejskich oraz swoją drogę z przystanku do domu. W tekście przedstawia okres września 1939 r. jako koniec pozytywnych wspomnień. Autorka emocjonalnie i plastycznie opisuje zniszczenia w swojej okolicy; jej zapis zawiera antropomorfizację (połamane drzewa jako martwi żołnierze).

Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Zapis rozpoczyna przywołanie przez autorkę historii kościoła pw. św. Barbary. Pisze, że nie rozumie, dlaczego parafia nosi więcej niż jedną nazwę (chodzi o potoczne nazywanie jej „folwarkiem świętokrzyskim”). Autorka wspomina to, jak - jako mała dziewczynka - była prowadzona do kościoła przez swoją matkę. Opisuje ona miasto widziane oczami dziecka, dużą wagę przykładając do otaczających ją barw.

Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. W swojej relacji autorka przywołuje opis zabudowy placu Napoleona. Koncentruje się na jego historii oraz przedstawieniu okolicy. Opowiada również o pewnym domu w pobliżu placu, w którym „zamieszkali ludzie zamożni”. Nie poświęca jednak temu więcej uwagi. W dalszej części opisuje historię szpitala im. Dzieciątka Jezus. Wspomnienie o placu Napoleona kończy przytoczony dialog z poznaną wówczas przypadkowo staruszką, w którym kobiety przewidywały nadejście wojny.

 Autorka opisuje zrujnowaną w wyniku działań wojennych Warszawę. Opisuje wędrówkę ulicami miasta, które do niedawna jeszcze tętniło życiem. Obawia się, że może nie zobaczyć żadnego żywego człowieka. Kieruje się do domu swoich znajomych i tam odkrywa z radością, że oni też przeżyli wojnę. W Warszawie brakuje bieżącej wody, gazu i prądu. Autorka podejmuje pracę w Biurze Odbudowy Stolicy: „Nie wiedziałam co mi każą robić, nie spytałam ile mi będą za to płacić, nie wątpiłam ani przez chwilę, że mogę być pożyteczna”.

Wspomnienia pierwszych jedenastu dni II wojny światowej autorka rekonstruuje z perspektywy lat na podstawie kalendarza prowadzonego w tamtym czasie. We wstępie deklaruje, że jej doświadczenia miały charakter uniwersalny w skali kraju, ale opowiada  o walkach z ziemiańskiego i rodzinnego punktu widzenia. Przedstawia swój ówczesny stan emocjonalny i stwierdza, że wiadomość o wybuchu wojny wywołała jej zdziwienie.