Dokument jest opisem ewakuacji z Warszawy, a także związanych z nią refleksji, emocji i obaw Wandy Gojawiczyńskiej-Nadzinowej. Uwaga autorki często skupia się na postaci Zofii Nałkowskiej – wspomnienia te są interesującym uzupełnieniem relacji znanych chociażby z jej Dzienników czasu wojny.
Relacja Amalii Bertgram składa się z trzech części (Kraków-Podgórze, Skarżysko, Oświęcim) zapisanych na osobnych kartach. Pierwszy fragment zawiera informacje o rodzinie. Od 1941 r. przebywali w krakowskim getcie i niemal wszyscy zginęli (matka, ojciec, rodzeństwo, krewni). Po akcji likwidacyjnej autorka trafiła do obozu pracy w Skarżysku-Kamiennej. Towarzyszył jej syn, który uciekł z innego transportu. Autorka sądziła, że ich los został przesądzony, ale mimo wszystko miała nadzieję, że przeżyją. Była skłonna zrobić wszystko dla swojego dziecka.
Irena Kohn wraz z trojgiem dzieci została wywieziona w transporcie Żydów do Auschwitz-Birkenau. Opisuje bliźnięta poddawane eksperymentom pseudomedycznym i selekcje w obozie.
Zofia Kodis-Freyer spisywała swoje wspomnienia w wieku dojrzałym. Dysponowała wówczas pamiętnikiem matki, Józefy Kodis z Krzyżanowskich (1865–1940). Posiada również spuścizny swoich rodziców, w tym ich korespondencję z czasów ich pobytu w USA. Analizując pamiętnik matki i córki, można zauważyć wiele elementów wspólnych. We wspomnieniach Zofii widoczne jest przejęcie celu, dla którego podjęła się spisania wspomnień oraz struktury i zasad (jak pisanie pamiętnika z pozycji świadka dziejów). Zasadnicza część wspomnień zawiera historię najbliższej rodziny pamiętnikarki.
Nota biograficzna Jadwigi Lucht z Suligowskich rozpoczyna się od informacji o jej ślubie i historii poznania się małżonków. Następnie autorka podała podstawowe wiadomości dotyczące dzieci Jadwigi i Władysława Luchtów: Felicjana, Konrada, Alicji i Jadwigi. Spisała szlaki przeprowadzek, do których rodzina była zmuszona w wyniku wydarzeń historycznych i osobistych: ewakuacji rodzin wojskowych w głąb Rosji podczas I wojny światowej, kryzysu lat 30.
Pamiętnik zawiera wspomnienia dotyczące rodziny w linii żeńskiej. Autorka przywołuje osoby do czwartego pokolenia wstecz i zdarzenia dotyczące czasów od połowy XIX w. do drugiej połowy XX w. Z zebranych informacji wyłania się obraz rodziny drobnoszlacheckiej, której członkinie i członkowie zasilali później szeregi inteligencji, a także wizerunek rodu, który jest przywiązana do tradycji patriotycznych i idei pozytywistycznych. Maria Walewska tłumaczy się z rosyjskiego munduru dziadka pracującego w intendenturze, który pozostał jednak – jak twierdzi – dobrym Polakiem.
Najdroższa moja Córuchno
Bina Miodownik opisała wojenne losy swojej rodziny. Wraz z mężem i dziećmi trafiła do sosnowieckiego getta na Środuli (maj 1943). Ukrywali się w bunkrze z czterdziestoma innymi Żydami. Jej mąż zginął, a ona z dziećmi i teściową ukrywała się na tzw. aryjskich papierach w okolicznych miejscowościach wypoczynkowych. W zimie wrócili do getta. Niemiecki policjant pomógł jej uratować obie córki. Jedną z nich umieścił u rodziny niedaleko Rybnika, drugą wysłał do niemieckiego domu dziecka.
Księga opracowana przez Zofię Liff-Kempler stanowi wybór z korespondencji prowadzonej przez autorkę z bratem oraz pisanego przez nią pamiętnika. Dotyczy przede wszystkim wspomnień o zmarłych w okresie okupacji członkach rodziny i znajomych.
Autorka poświęciła tekst swoim wspomnieniom z okresu dzieciństwa, spędzonego we wsi Kuścin (nieopodal Grodna). Tekst obejmuje lata 1921-1939, kończy się wraz z rozpoczęciem działań wojennych we wrześniu 1939 roku.
Dużo informacji o relacjach i stosunkach rodzinnych, opis wsi i życia na niej.