Rękopis rozpoczyna się podziękowaniami za list, który Klementa Hoffmanowa otrzymała od Józefy Lach Szyrmy. Jego czytanie było – jak wyznaje autorka – wielką przyjemnością. Brakowało jej w nim jedynie obszerniejszych wiadomości o zdrowiu adresatki. Hoffmanowa pisze, że tęskni za towarzystwem Szyrmy, ponieważ ta jest jej przyjaciółką i można z nią rozmawiać o sprawach, których – zdaniem Hoffmanowej – nie rozumieją mężczyźni. Stwierdza, że Paryż to miłe miejsce do mieszkania, ponieważ przebywa w nim kilkanaście Polek, m.in.

Hoffmanowa pisze, że dla córek adresatki do listu dołącza „Rozrywki” („Nowe Rozrywki dla Dzieci”), które właśnie wyszły z druku, i prosi o modlitwę, żeby Bóg pobłogosławił jej nowej pracy. Wyraża nadzieję, że nowe numery będą jeszcze lepsze. Prosi Szyrmów o opinię na temat swojego czasopisma oraz o uwagi, co jeszcze można by w nim umieścić. Zaznacza, że nie jest szczególnie zadowolona z ilustracji, które znalazły w numerze.

Krótki, niepodpisany list, którego główną treść stanowi informacja, że do Wrocławia dotarła wiadomość o szczęśliwym ukończeniu podróży Józefy Szyrmy do Londynu. List kończą życzenia noworoczne dla rodziny Szyrmów. Charakter pisma nie należy ani do Klementyny Hoffmanowej, ani do Karola Hoffmana. Najprawdopodobniej został dołączony do któregoś z listów Hoffmanów.

Klementyna Hoffanowa donosi o informacji, którą otrzymała z Wrocławia: żona adresata, Józefa Lach Szyrma, wraz córkami, Bożeną i Czesławą, przebywają tam i cieszą się dobrym zdrowiem. Autorka pisze również o zdrowiu, chorobach, śmierci, zatrudnieniu oraz planach emigracyjnych dotyczących jej własnej rodziny.

Wspomnienia w skrótowej formie przedstawiają losy Stanisławy Stachowicz i jej rodziny. Bohaterka opisuje wieś Dublany, w której się wychowała i sąsiednie osiedle Kranzberg. Wspomina szkołę, mieszkańców: Polaków, Ukraińców, Żydów, Niemców, i życie we wsi do wybuchu II wojny światowej. Okres okupacji nie został opisany. Dokument ukazuje następnie okoliczności przymusowego opuszczenia Dublan w 1945 r. i podróż polskich mieszkańców Dublan na tzw. Ziemie Odzyskane. Końcowa część pracy poświęcona została powojennym losom bohaterki.

Wspomnienia Zuzanny Głodek, wysłuchane i spisane przez Ninę Pawelec, na temat losów rodziny bohaterki od momentu przybycia rodziców Głodek do Lwowa w latach 20. XX w., poprzez II wojnę światową, aż do lat spędzonych we Wrocławiu po przymusowym przesiedleniu w 1946 r. Głodek opisała szczęśliwe dzieciństwo – zabawy, ulubione miejsca, zwyczaje oraz najbliższe otoczenie: rodzinę, sąsiadów, koleżanki.

Wspomnienia Zofii Wielgusiewicz utrzymane w sprawozdawczym tonie, bez uwag o charakterze osobistym. Bohaterka opowiedziała o Kresach, dzieciństwie i młodości spędzonych we Lwowie, gdzie uczęszczała do Państwowego Gimnazjum Królowej Jadwigi (gimnazjum sióstr felicjanek), a później studiowała Wydziale Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Uniwersytetu Jana Kazimierza. Okupację przeżyła głównie w Kielcach, gdzie ją i męża w trakcie podróży poślubnej zaskoczył wybuch wojny. Podczas okupacji była m.in.

Praca konkursowa Pauliny Kostrzewskiej powstała na podstawie wspomnień pochodzącej z Czernielowa Mazowieckiego (obcnie Soborne na Ukrainie) Stefanii Górskiej. Podzielony na siedem tematycznych części dokument koncentruje się na latach dzieciństwa i wczesnej młodości urodzonej przed II wojną światową bohaterki, bardzo szczegółowo przybliżając realia życia na wsi kresowej – praca zwiera m.in. opis i położenie wsi, jej mieszkańców oraz infrastruktury, domu rodzinnego bohaterki, organizacji życia codziennego, lokalnych zwyczajów (kulinaria, święta, zabawy).

Wspomnienie nawiązujące do wydarzeń sierpniowych, w których sporo miejsca zajmują osobiste zapiski dotyczące pracy autorki. Aleksandra Chomicka opisała m.in. nieprawidłowości, złe warunki i stosunek przełożonych do pracowników w swoim zakładzie pracy (Zakłady Zieleni Miejskiej). Autorka wspomniała także o wydarzeniach ze swojej przeszłości i opisała sytuację w mieście podczas protestów, kiedy nie działała łączność i komunikacja.

Wspomnienie sierpnia 1980 r., w którym na tle refleksji dotyczących strajków autorka upamiętnia swojego niedawno zmarłego męża. Bronisława Drozd w luźnych i chwilami bardzo emocjonalnych zapiskach porusza bardzo różne wątki, m.in. chorobę męża, pobyt w szpitalu, wspólną przeszłość i wydarzenia sierpniowe, które obojgu pozwoliły oderwać się od trudnych tematów i skupić na przyszłości.