Korespondencja Haliny Martin z inżynierem Tadeuszem Tarczyńskim. Korespondencja dotyczy głównie spraw bieżących i życia codziennego. Halina i Tadeusz byli dobrymi znajomymi z dawnych lat, prawdopodobnie ze studiów. W listach oboje często wspominali Jerzego Płoszajskiego, Wiesława Zenona Stępniewskiego [w żadnym z listów nie pada jego nazwisko, jest nazywany „Sławkiem”] i Andruszy. Wymieniali się informacjami o pozostałych kolegach. Tadeusz i Sławek mieszkali w Ameryce, Jerzy zaś w Londynie.

Odpowiedź na list Marii Ważykowej z dnia 25 sierpnia 1975 r. [list znajduje się w tej samej teczce]. Autorka wyraziła zadowolenie z tego listu. Pisała o nieprzyjemnych perypetiach Marii z protezą. Z powodu protestów związków zawodowych od dwóch tygodni fabryka nie przyjmowała żadnych prywatnych zamówień. Zatrudnieni domagali się pracy, a fabryka wyrzucała gotowe protezy. Tłum pacjentów czekał na nie, lekarze nie mogli nic poradzić. Ta sytuacja pokrzyżowała również jej działalność, ponieważ jej podopieczni zostali bez pomocy.

Listy do Haliny Martin w sprawach prywatnych, pisane z Paryża. Listy są podpisane tylko imieniem, ale z treści wynika, że najprawdopodobniej chodzi tu o Zofię Lurczyńską, żonę Mieczysława Lurczyńskiego, poety, malarza, pisarza, mieszkającego na emigracji.

Listy Haliny Martin do Marii Martin (Dzidkowej). Kobiety znają się z dawnych lat, jeszcze z Polski. Halina żałuje, że ich kontakt się zerwał, ale chciałaby go ponownie nawiązać, bo były sobie kiedyś tak bliskie. Wspomina o wspólnych znajomych z czasów okupacji o Paneczce [Annie Wałek-Czarneckiej], o Bolku [Bolesławie Góreckim, z którym miała romans w czasie wojny]. Pisze także o swojej rodzinie, o córkach (Kai i Baśce), ale głównie o wnukach: Karolinie, Marcinie, Emmie i Andrzeju (dzieciach Kai) oraz o synu Baśki.

List do Haliny Martin z propozycją odnowienia przyjaźni. Autorka pisze, że obecnie mieszkają w Monte Carlo i planują zostać tu wiele lat. Na razie wynajmują mieszkanie, ale już za dwa miesiące mają się przeprowadzić do swojego domu. Zamierzają spędzić lato na miejscu i chcieliby gościć Halinę u siebie, bo wiedzą, jak bardzo lubi ciepłe morze. Teraz wybierają się na Boże Narodzenie w góry na narty.

List adresowany do „Pani Joanny”, prawdopodobnie jednak odbiorcą była Halina Martin, która w korespondencji z Polską często posługiwała się innymi imionami. Autorka dziękowała za przesyłkę, którą otrzymała za pośrednictwem Jana R. [można przypuszczać, że mowa o Janie Rossmanie]. Uważała adresatkę za osobę niezawodną i życzliwą. W dalszej części listu pisała o swoich dolegliwościach, w tym o alergii, na którą nie mogła znaleźć odpowiedniego leku. Duszności uniemożliwiały jej normalne funkcjonowanie.

List, w którym autorka przeprasza za zgubienie cennych materiałów - wydanych przed II wojną światową roczników pisma „Na Tropie”, które pożyczyła od Płonki. Nie chciała wyjaśniać, jak do tego doszło, obawiała się, że jej korespondent zinterpretuje jej odpowiedź jako próbę uchylania się od odpowiedzialności. Chciała odkupić egzemplarze, jednak jej poszukiwania w Polsce, Anglii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Szwecji i Francji skończyły się niepowodzeniem. Pozostały jej tylko kserokopie gawęd i artykułów Michała Grażyńskiego, które wysłała wraz z listem.

Odpowiedź na dwa listy Bronisława Kowalskiego. Autorka pisze czym wówczas się zajmowała. Wysłała Kowalskiemu swoje opowiadanie o walkach o Górę św. Anny. Przygotowywała wtedy opracowanie poświęcone jej ojczymowi, Wiktorowi Przedpełskiemu, Michałowi G. [prawdopodobnie miała na myśli Michała Grażyńskiego]. Autorka poinformowała nadawcę listu o stanie zdrowia swej matki, która przebywała u niej z wizytą. Pisała też o swoim bracie, Tadeuszu, który bardzo dużo pracował i często wyjeżdżał. Wspominała także o Czesławie, synu Wiktora Przedpełskiego z pierwszego małżeństwa.

List do sekretarki Tomasza Arciszewskiego, dotyczący spraw prywatnych. Autorka dopytuje Marię o to, co u niej słychać i opowiada o swoim ówczesnym życiu. Od 4 lat była wdową. Bardzo dużo pracowała, zajmowała się wieloma sprawami dotyczącymi swojego archiwum i księgozbioru, cały czas czuła się zmęczona. Mało spała i paliła dużo papierosów. Pisała również o swoich dzieciach i wnukach. Jej starsza córka ciężko pracowała, by spłacić liczne długi. Młodsza nie była zadłużona, ale była bardzo nerwowa. Wnuki rosły, uczyły się. Autorka podała ich krótkie charakterystyki.

Wspomnienia Stefanii Siatkowskiej z lat 1912–1918, okresu spędzonego w Nawojowej, majątku hrabiego Stadnickiego, gdzie po nieokreślonych, ale dramatycznych zdarzeniach („Utraciliśmy całe swoje mienie, pozostaliśmy bez grosza w kieszeni i dachu nad głową”), trafiła wraz z rodziną. Pracę u hr.