Lata 1980-1989
Rękopiśmienne zapiski dotyczą życia codziennego autorki i jej rodziny na przestrzeni lat 80. XX w. w Polsce. Informacje o wydarzeniach politycznych pojawiają się równolegle, jako tło dla życia osobistego. Początkowo autorka poświęcała im mało uwagi, z czasem, wraz z rozwojem sytuacji i wzrostem napięcia politycznego, zajmowały coraz więcej miejsca.
Pierwsza notka, z 28 września 1980 r., dotyczy dwunastej rocznicy ślubu autorki, i jest dla niej okazją do podsumowania osiągnięć życiowych. Równolegle autorka wspomina o swoich motywacjach pisarskich: „Ponieważ wiele ciekawych wydarzeń naszego życia poszło w zapomnienie, postanowiłam konsekwentnie notować przynajmniej bardziej ciekawe fakty” (s. 1). Dalej informuje, że bierze udział w dwóch konkursach na pamiętniki: „Lato 1980”, ogłoszonym przez redakcję „Polityki”, oraz w konkursie na wspomnienia pracowników kultury, zorganizowanym przez redakcję „Tygodnika Kulturalnego”.
Ewa Rzepka szczegółowo opisuje swoją codzienność: pracę w Domu Kultury w Obornikach, sytuację mieszkaniową, problemy zaopatrzeniowe, organizację życia rodziny z trójką dzieci w wieku szkolnym i mężem pracującym poza miejscem zamieszkania – po bezpodstawnym zwolnieniu z pracy w kwietniu 1980 r. długo szukał on nowego zatrudnienia i znalazł je w Poznaniu. Autorka opisuje wspólne z mężem wyjazdy do Poznania i odwiedziny w biurze NSZZ „Solidarność”. Rejestruje zmiany w wyglądzie ulic – pojawianie się biało-czerwonych flag, plakatów i ulotek zapowiadających kolejne akcje strajkowe. Sama nie angażuje się w działalność polityczną, ale śledzi przebieg wydarzeń. W pamiętniku zapisuje zaczerpnięte z prasy i telewizji informacje o strajkach, rozmowach między rządem a „Solidarnością”. Nie komentuje ich, ogranicza się do dokumentowania poszczególnych wydarzeń. Swoje emocje (niepewność i lęk) odnotowuje przy opisie wydarzeń szczególnie dramatycznych, takich jak pobicie działaczy NSZZ „Solidarność” w Bydgoszczy 19 marca 1981 r. (tzw. prowokacja bydgoska). Niedostateczne zaangażowanie polityczne autorki staje się przyczyną jej kłótni z mężem. Autorka, obciążona pracą domową, odczuwa to boleśnie. Jej mąż działa w NSZZ „Solidarność”, projektuje znaczek upamiętniający zbrodnię w Katyniu. Z powodu swojej aktywności politycznej jest praktycznie nieobecny w życiu rodziny. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. zostaje internowany. Autorka coraz więcej miejsca poświęca wówczas na opis uciążliwej codzienności i bieżących wydarzeń politycznych. Po zwolnieniu męża z ośrodka internowania podejmują decyzję o emigracji do Stanów Zjednoczonych. Na wieść o normalizowaniu się sytuacji w Polsce w 1983 r. wracają do Poznania. Autorka podejmuje wówczas pracę w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej.
Wspomnienie Ewy Rzepki napisane jest poprawnym, potocznym językiem. Może być cennym źródłem do badań nad życiem codziennym w okresie kryzysu lat 80. XX w. w Polsce. Autorka opisuje bowiem napięcie między zainteresowaniem wielkimi wydarzeniami politycznymi a trudami samodzielnego prowadzenia gospodarstwa domowego oraz wynikającymi stąd przepracowaniem i zmęczeniem.