Warszawa moich wspomnień

„Warszawę pamiętam od najwcześniejszych lat mojego życia, to jest od ostatniej ćwierci wieku XIX. Urodziłam się wprawdzie i wychowałam w Krakowie, ale moi rodzice pochodzili, jak to się mówiło wówczas »z za kordonu« , a matka całą rodzinę (chociaż pochodzenia kresowego) miała w Warszawie i odwiedzała ją co roku wraz ze mną”. Autorka opisuje dziewiętnastowieczną Warszawę, lecz co chwila zestawia ją z Krakowem. Warszawa była idealna, była wzorem patriotyzmu, a Kraków nastawiony austriacko. Autorka swoją miłość do Warszawy zawdzięcza rodzicom – głównie matce. Opisuje, jak każda bytność jej w Warszawie była niemalże świętem. Dalej pisze o odwiedzinach u warszawskiej rodziny, zabawach z rodzeństwem ciotecznym, opowiada o krewnych. Wspomina też liczne wyjścia do teatru i opery. W dalszej części wspomina mieszkanie przy Placu Dąbrowskiego, w którym mieszkała przez kilka miesięcy już jako dorosła osoba. Opowiada też o kolejnych, dłuższych pobytach w Warszawie, oraz lokalizacjach w jakich mieszkała. „Potem przyszła pierwsza wojna światowa. Zaskoczyła nas ona z tamtej strony frontu, na Wileńszczyźnie i przez cztery lata nie mogłyśmy wrócić do kraju”. Autorka kończy wspomnienie opisując swoje dwie wizyty w Warszawie podczas drugiej wojny światowej. Przyznaje jednak, że Warszawa nie jest już jej Warszawą, że tamta żyje tylko w duszy autorki. Wspomnienia są pracą nadesłaną na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”.