Dziennik zaczyna się ponownie od wzmianki o Wandzie, tym razem jednak przywołanej w kontekście rozważań Dobrzyńskiej na temat emocji i uczuć: autorka radzi samej sobie, aby bardziej zwracać uwagę na uczucia innych ludzi i nigdy nie mówić prawdy wprost, aby nie urazić drugiej osoby. Następnie przechodzi do odpowiedzi na list od niewymienionej z imienia kobiety, która przed sześciu laty zachęcała ją korespondencyjnie do pracy nad swoim rozwojem duchowym.
Zapiski sporządzone przez Marię Leitgeber są osobistą relacją z wydarzeń lat 1939–1945, związanych bezpośrednio z wybuchem i przebiegiem II wojny światowej. Wspomnienia zostały spisane krótko po jej zakończeniu – swój podpis autorka opatrzyła datą 21 października 1945 r.
Rękopis powstał na początku II wojny światowej, tuż po przesiedleniu Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej do schroniska dla starców w Śremie w 1940 r.
Wspomnienia Marii Wicherkiewiczowej o matce, Konstancji Sławskiej, otwiera cytat z listu księdza prałata Krzeszkiewicza z Gniezna, przesłany w 1942 r. do przebywającej wówczas w Warszawie autorki. Zdaniem Marii jej matka przeczuwała śmierć syna w Oświęcimiu, co w konsekwencji doprowadziło do jej własnego zgonu. Wspomnienia o matce rozpoczyna Wicherkiewiczowa od nakreślenia genealogii rodu, sięgając pamięcią rodzinną do drugiej połowy XVIII w., gdy najstarszy znany jej przodek przebywać miał w Grodnie w orszaku królewskim Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Wicherkiewiczowa rozpoczyna opowieść o Gdańsku na poły mitycznej przeszłości miasta, powstałego rzekomo „z osady słowiańskich Wikingów” (k. 2r). Po okresie spędzonym w spokojnym i cichym Poznaniu Gdańsk urzeka jednak młodą, zaledwie osiemnastoletnią autorkę jako miejsce ruchliwe, pełne gwaru i życia. Zwraca uwagę, że na ulicach miasta dominuje mowa niemiecka, czasem tylko przerywana przez pojedyncze zdania wypowiadane po polsku i kaszubsku. Na k.
Wspomnienia z dzieciństwa w Poznaniu podejmuje autorka w tym samym miejscu, w którym zakończyła swoją opowieść o pierwszych trzech latach życia w Szamotułach. Zwraca ponownie uwagę na fakt, że okres, w którym do Poznania sprowadziła się jej rodzina, to czas bankructwa kolejnych banków w Cesarstwie Niemieckim i pogarszania się sytuacji rodzin wielkopolskich – tutaj problem ten jest jednak jeszcze wyraźniej widoczny.
W odróżnieniu od pierwszego zeszytu relacjonującego szczegółowo pobyty Róży Erzepki w uzdrowiskach na przełomie XIX i XX w., zeszyt drugi, obejmujący lata okupacji hitlerowskiej i pierwszy rok po zakończeniu wojny, jest bardzo skąpy w informacje. Zapiski składają się z krótkich notatek na temat zmian miejsca pobytu autorki i członków jej rodziny, a także losów najbliższych – nie sposób powiedzieć, czy lakoniczność wpisów wiąże się z wojenną traumą, czy też z innych powodów diarystka nie chciała wdawać się w szczegóły bieżących wydarzeń.
Fragment niezachowanej większej całości. Nadany przez autorkę tytuł jest nieco mylący. Mimo iż znaczna część pamiętnika rzeczywiście została poświęcona wydarzeniom w Wielkopolsce na przełomie 1918 i 1919 r., pierwsze karty obejmują lata wcześniejsze. Swoje wspomnienia autorka zaczyna od soboty 2 sierpnia 1914 r., gdy „wybucha wojna Europejska” (k. 1r). Jest to jeden z punktów przełomowych w jej życiu – w kolejnych dniach na front udają się jej niemal wszyscy męscy krewni: Wiktor i Ludwik Frydrych, bracia, a także Franciszek Maisel (szwagier) i Nikodem Frydrych.
List Anny Potockiej do siostry, Jadwigi Zamoyskiej, to przede wszystkim kilka próśb zarówno osobistych, jak i odnoszących się do osób trzecich. Jedna z nich dotyczy sióstr felicjanek, które planują przyjechać do Paryża, by zbierać datki. Autorka listu uważa, że wybrały zły moment, ponieważ obecnie wiele klasztorów we Francji potrzebuje wsparcia. Obiecała im jednak, że zwróci się do Jadwigi Zamoyskiej z prośbą o wskazanie osób, do których mogłyby udać się po wsparcie. Twierdzi, że felicjanki pełnią bardzo ważną rolę – są „jedyną dźwignią oświaty i moralności naszego ludu”.
List rozpoczyna się informacją, że Klementyna Hoffmanowa wkrótce przejdzie operację. Taki stan rzeczy – jak przyznaje – jest jej nie na rękę, ponieważ w Paryżu wkrótce mają się zacząć ukazywać „Nowe Rozrywki dla Dzieci” pod jej redakcją. Prosi więc o jak najszybsze przesłanie „Rozrywek Poznańskich” (Hoffmanowa ma zapewne na myśli „Rozrywki dla Dzieci. Oddział powtórny”, czyli wydaną w Poznaniu jednotomową kontynuuację warszawskich „Rozrywek dla Dzieci”), gdyż będą jej potrzebne do rozpoczęcia nowej pracy.