Zapiski w tym dzienniku dotyczą przede wszystkim życia codziennego autorki. Można znaleźć tutaj m.in. jej rozterki dotyczące problemów finansowych, pomysły na efektywne zarządzanie swoim czasem w ciągu dnia, a także projekty urządzania pokoju i kuchni. W dzienniku pojawiają się także informacje na temat wygłaszanych pogadanek naukowych i spotkań czy wędrówkach po Poznaniu i problemach autorki z zapamiętywaniem nazw ulic miasta. W zeszycie znajdują się dwie luźne karty zapisane odmiennym charakterem pisma, podpisane jako „Maryśka”.

W odróżnieniu od poprzednich dzienników w tym zeszycie znaleźć można dużo więcej informacji o świecie, poza życiem wewnętrznym i osobistym autorki. Pojawiają się m.in. notatki z wysłuchanych wykładów czy zapiski dotyczące głośniejszych spraw z kraju (jak np.

Podobnie jak większość dzienników Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej, także i ten stanowi zapis jej prywatnych rozmów z Bogiem oraz regularnie przeprowadzanych rachunków sumienia. Obok próśb o wstawiennictwo i pomoc w wytrwaniu w dotychczasowym życiu w zeszycie wyróżnić można trzy większe całości, połączone ze sobą i resztą dziennika wyeksponowanym wątkiem religijnym.

Drugi powojenny dziennik Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej otwierają przemyślenia na temat fundamentów istnienia nowopowstałej w Polsce władzy ludowej. Autorka ostro potępia donosicielstwo, zwłaszcza anonimowe, które traktuje jako przejaw zwykłego tchórzostwa: „jest to zawsze wstrętne i jednak nie mogę znaleźć dobrych stron” (k. 4v).

Dziennik stanowi w większości zapis rachunków sumienia czynionych przez diarystkę oraz jej prywatnych rozmów z Bogiem. Wyjątkowo dużo tu, nawet jak na standardy tematyczne Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej, przejawów bogobojnej wiary i próśb o wybaczenie: „O mój Jezu! Wczoraj opowiedziałam ojcu, jak mnie zabrałeś na górę. A potem wieczorem, a zwłaszcza rano, miałam pęd konieczny spowiedzi. […] Pęd ku spowiedzi z całego życia. Przeżyłam moje życie, z jego upadkami i niemoralnościami, do głębi przeżyłam.

Kolejne lata okupacji hitlerowskiej i nasilający się terror skłaniają diarystkę, aby w dzienniku z lat 1942–1945 skupić się przede wszystkim na zagadnieniach religijnych. W przeciwieństwie do wcześniejszego zeszytu, tym razem nie koncentruje się jednak na samej sobie, jej rozważania dotyczą całego świata chrześcijańskiego. Niezwykle ważną sprawą jest dla niej, aby mimo ciężkich czasów ludzie nadal potrafili zachowywać czystość duszy: „Całe życie ludzkie jest adwentem, ku Bogu. Pamiętajmy o tym. Ten adwent duszy, to najważniejsza sprawa życia.

Niniejszy tom dziennika Ludwiki Dobrzyńskiej-Rybickiej zawiera roboczą wersję wspomnień o matce, przepisanych przez autorkę i przechowywanych jako czystopis w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk pod sygnaturą 1297. Poruszane tematy, a nawet brzmienie niektórych akapitów, są ze sobą zbieżne w obu wersjach, brudnopis przekazuje jednak pewne informacje o Ludwice z Moraczewskich Dobrzyńskiej, które nie znalazły się ostatecznej wersji tekstu (np.

Pierwsze karty dziennika wypełniają rozważania wokół męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Wyróżnić można tutaj dwa główne tematy: opis całunu turyńskiego wraz z funkcjonującymi w środowiskach naukowych hipotezami na temat jego powstania oraz dokładną analizę przebiegu męki Chrystusa.

Autorka, z wiekiem coraz bardziej odsuwająca się na margines codziennego życia rodzinnego i społecznego, w swoim ostatnim dzienniku skupia się przede wszystkim na życiu prywatnym i bezpośrednio dotykających ją sprawach: codziennych spacerach, opisach przyrody, rozważaniach nad ułomnością podeszłego wieku czy odwiedzających jej dom gościach.

Wyraźnie mniej niż w poprzednich latach uwagę Grabowskiej zaprzątają bieżące wydarzenia z Polski i ze świata – Autorka, która dawniej skrupulatnie odnotowywała wszystkie większe zmiany w polityce międzynarodowej, teraz tylko okazjonalnie wspomina o wynikach wyborów czy wydarzeniach na Bliskim Wschodzie lub w byłej Jugosławii (wydarzenia w tej ostatniej relacjonuje nieco szerzej). Znacznie więcej uwagi niż w poprzednich zeszytach poświęca sobie i najbliższym. Dużo miejsca zajmują więc opisy stanu zdrowia oraz ducha.