Relacja dotyczy lat 1941-1944. Powstała najprawdopodobniej w roku 1945 bądź 1946, brak jednak na dokumencie zapisku potwierdzającego datę. W nagłówku zapis o współautorstwie osoby, która nie chciała podać swoich danych (nie wiadomo też jakiej była płci, choć treść wskazuje na osobę poznaną w jednym z obozów pracy, która dzieliła część przeżyć Autorki).
Itka Hering opisuje zajęcie Zamościa przez Niemców, utworzenie getta, powołanie Judenratu i akcję likwidacyjną w getcie w 1942 r. Autorka uciekła do lasu. Ukrywała się w bunkrze wraz z rodziną i czterdziestoma innymi Żydami. Kiedy wyszła z kryjówki w poszukiwaniu jedzenia, wszyscy pozostali Żydzi zostali zastrzeleni. Autorka obarczyła winą za tę zbrodnię żołnierzy Armii Krajowej. Hering przyłączyła się potem do oddziału partyzantów radzieckich.
Relację otwierają informacje dotyczące politycznego położenia Węgier w okresie od 1941 do 1944 roku. Autorka opisała wkroczenie wojsk niemieckich do Transylwanii w marcu 1944 roku. Skoncentrowała się na nakładanych na ludność żydowską kontrybucjach, prześladowaniach, mordach i przesiedleniach.
Brak daty powstania, ale kolekcja relacji zawiera dokumenty tworzone od roku 1945 do około 1948, można więc założyć, że tekst powstał w tym okresie. Relacja skupia się na latach 1939-1942, choć zawiera także informacje o wydarzeniach późniejszych – do jesieni 1945 roku.
Relacja opatrzona datą 21 III 1945, obejmuje lata 1944-1945.
Tekst otwierają informacje dotyczące likwidacji getta w Kownie latem 1944 roku. Autorka opisała pobieżnie akcję oraz transporty wychodzące z Kowna do Sztutowa (obóz Stutthof). Więcej miejsca poświęciła selekcji, jakiej poddawani byli więźniowie po przyjeździe. Obszernie zrelacjonowała wygląd obozu, nadzorców oraz stosowane w nim praktyki. Skoncentrowała się też na warunkach panujących w obozie, pracy, warunkach mieszkaniowych, żywieniu więźniów i zachowaniu strażników.
Fela Foerstman opisała wydarzenia po wybuchu II wojny światowej, m.in. kampanię wrześniową w okolicach jej rodzinnych Bełżyc (pow. lubelski) oraz napływ przesiedleńców z obszarów działań wojennych. Po zajęciu Bełżyc przez Niemców rozpoczęły się prześladowania i pogromy ludności żydowskiej. Utworzono getto, gdzie trafiali Żydzi wysiedleni z Lublina i Szczecina.
Tekst powstał w roku 1945, opisuje okres od 1941 do 1944.
Relacja oznaczona datami, Autorka przytacza historie wielu znanych sprzed wojny osób, oraz tych, które poznała w okresie okupacji – są to Żydzi, członkowie żydowskiej policji, Polacy i Ukraińcy. Tekst otwierają opisy prześladowań ludności żydowskiej ze strony zarówno Niemców, jak i Ukraińców i Polaków – rabunki mienia, egzekucje, przepędzanie, odmowa pomocy, proponowanie wymiany po zaniżonych cenach itp.
Relacja Estery Waldman dotyczy warunków życia w getcie łaskarzewskim oraz akcji likwidacyjnej. W dalszej części autorka opisuje obóz pracy w Wildze oraz masowe egzekucje Żydów. Waldman ocalała dzięki pomocy Polki. Ukrywając się po tzw. aryskiej stronie, doczekała wyzwolenia.
Eugenia Gutstadt opisuje początek wojny i okupacji: wkroczenie wojsk niemieckich do Radomia, prześladowania ludności żydowskiej, nakładane kontrybucje, utworzenie getta i powołanie Judenratu, a także akcje likwidacyjne w getcie. W 1943 r. ucieka z mężem i synem do Warszawy, ukrywają się po tzw. aryjskiej stronie.
Dwojra Szczucińska opisuje prowokację gestapo (sprawa Hotelu Polskiego) i rolę, jaką odegrał żydowski agent gestapo Lolek Skokowski. Na przełomie 1941 i 1942 r. z inspiracji szwajcarskich organizacji żydowskich na terenie Generalnej Guberni Żydzi mogli ubiegać się o paszporty państw, z którymi III Rzesza nie była w stanie wojny (głównie dokumenty wystawione przez kraje Ameryki Południowej) i uzyskać pozwolenie na wyjazd z Europy.