Praca konkursowa Pauliny Kostrzewskiej powstała na podstawie wspomnień pochodzącej z Czernielowa Mazowieckiego (obcnie Soborne na Ukrainie) Stefanii Górskiej. Podzielony na siedem tematycznych części dokument koncentruje się na latach dzieciństwa i wczesnej młodości urodzonej przed II wojną światową bohaterki, bardzo szczegółowo przybliżając realia życia na wsi kresowej – praca zwiera m.in. opis i położenie wsi, jej mieszkańców oraz infrastruktury, domu rodzinnego bohaterki, organizacji życia codziennego, lokalnych zwyczajów (kulinaria, święta, zabawy).

Historia Julii i Bronisława Kowalczyków spisana przez Julię Kowalczyk – prawnuczkę bohaterów. Praca składa się z ośmiu ponumerowanych i osobno zatytułowanych części tematycznych, dziewiątą stanowi krótkie zakończenie. Autorka odtwarza losy przodków, posiłkując się ocalałymi dokumentami oraz wspomnieniami bliskich i ukazuje kolejne wydarzenia z życia pradziadków: wspólne budowanie rodziny młodych małżonków w Kopyczyńcach, lata wojny i odnajdywanie się na nowo w obcym mieście po przymusowym przesiedleniu. Kowalczyk opisuje ścieżkę zawodową pradziadka (wykonywał różne zawody, był m.in.

Autorka spisuje historię swojej babci – ur. W 1930 r. Janiny Bober – koncentrując się przede wszystkim na wspomnieniach z lat dzieciństwa i wczesnej młodości, spędzonych we Lwowie. Gorczyca przybliża beztroską i szczęśliwą atmosferę dziecięcych lat, którą przerwała II wojna światowa. Opisuje m. in. fascynację babci postacią Shirley Temple i miejsca, które w szczególności zapadły jej w pamięć.

Praca jest efektem rozmowy Aleksandry Charuby z Janiną Bilską i dotyczy wspomnień z młodzieńczych lat spędzonych przez bohaterkę we Lwowie na przełomie lat 30 i 40 XX w. Janina Bilska – prababcia autorki – opisuje m. in. naukę w prywatnym gimnazjum sercanek (lekcje, nauczycielki), ulubione miejsca we Lwowie. W treści znalazły się obszernie cytowane wypowiedzi bohaterki, poprzedzone każdorazowo krótkimi akapitami, w których Charuba rozwija niektóre z poruszanych wątków, dorzucając swoje refleksje i zadając kolejne pytania.

„Kołomyja nie pomyja – czyli krótka historia miasta i rodziny” składa się z pięciu wątków tematycznych, zamkniętych w osobnych, zatytułowanych rozdziałach oraz wstępu i zakończenia. Zgodnie z tytułem praca zawiera  krótki rys historyczny Kołomyi i opowieść o losach związanej z tym miastem rodziny Kossowskich. Główną osią narracji są wspomnienia Ewy Turkiewicz-Grajkowskiej z domu Kossowskiej, w których opowiada swej wnuczce – Mai Grajkowskiej, autorce pracy – historię swojego życia. Rozdziały dotyczą m. in.

Zapis wywiadu z Janem i Stefanią Bereziukami, wzbogacony fotografiami dokumentów, pamiątek rodzinnych. Uczennice Kinga Bystrzycka i Magdalena Maćków przeprowadziły długą rozmowę z małżeństwem Bereziuków, w którym dzielą się swoimi wspomnieniami z całego życia, z akcentem na lata dzieciństwa spędzone na Kresach. Wywiad został zamknięty w pięciu, osobno tytułowanych częściach – cztery stanowią tematycznie podzielony, z zachowaniem chronologicznego porządku zapis życia bohaterów, ostatnia zaś opowiada o tradycjach i zwyczajach obowiązujących w rodzinnych domach małżonków.

Spisane przez trzy młode autorki losy Marii Hawling-Burdak, koncentrują się na okresie  II wojny światowej, przymusowym przesiedleniu i latach powojennych. W dokumencie znalazły się fragmenty dotyczące pierwszych lat wojny, okupacji i towarzyszących im wydarzeń – tych w najbliższym otoczeniu bohaterki oraz toczących się na dalszym planie, poza kręgiem rodzinnym. Hawling –Burdak wspomina wojnę m. in.

Wojenne losy Krystyny Janik spisane przez wnuczkę – Adriannę Janik. Janik przytacza zwięzłe wspomnienia babci, która jako dziecko wraz z rodziną została wywieziona na Syberię. Dokument zawiera fragmenty opisujące m.in. drogę i warunki egzystencji na zesłaniu oraz króciutki, odautorski komentarz otwierający i zamykający wypowiedź bohaterki tekstu.

Krótkie wspomnienie Reginy Orłowskiej-Kuleszy dotyczące wydarzeń sierpniowych, które z uwagą obserwowała wraz z rodziną w domu, na łomżyńskiej wsi. Autorka wspomina wspólne przeżywanie protestów, towarzyszące im emocje: obawy, nadzieje oraz m.in. podniosłą atmosferę i wielką radość w ostatnim dniu strajku.

Teresa Wolak wspomina w swoim pamiętniku, że urodziła się w Ślemieniu na Śląsku, w biednej rodzinie (nieposiadającej ziemi) i liczącej czternaściorgo dzieci. Wszyscy mieszkali w jednym pokoju. Po wybuchu drugiej wojny światowej ojciec, główny żywiciel rodziny, został wysłany do obozu. Autorka zapisała: „Mama żywiła nas herbatą z sacharyną i ziemniakami z kwaśnicą”. Zanotowała także, że Niemcy „robili egzekucje, wieszali po 10-ciu Polaków. Dzieci niemieckie mściły się na nas, bili i targali nas za włosy, teczki rzucały do wody.