Tekst powstał podczas kursu gospodarstwa domowego w 1945 r. w Lubece jako odpowiedź na trzy pytania ewaluacyjne dotyczące jego programu. Autorka podkreśliła znaczenie kursu dla własnej przyszłości; uważała, że dzięki nabytej wiedzy i umiejętnościom będzie miała szansę ułożenia swojego życia w lepszy sposób, zwłaszcza biorąc pod uwagę wydarzenia z czasu wojny. Piwockiej wszystkie bez wyjątku zajęcia bardzo się podobały, choćby dlatego, że przypomniały wiele zapomnianych w czasie wojny umiejętności.

Zofia Prochowska została wywieziona w trakcie powstania warszawskiego do obozu koncentracyjnego: najpierw, na osiem dni, do Mauthausen, a następnie do Ravensbrück. Autorka krótko relacjonuje przeżycia z obozu: przyjazd, wyniszczającą pracę w fabryce samolotów oraz przeprowadzane na niej eksperymenty pseudomedyczne (badano na niej flegmonę), walkę o przetrwanie i lęk przed śmiercią w krematorium. Przedstawienie dalszego ciągu wspomnień autorka zapowiada w kolejnym wypracowaniu (nieobecnym jednak w zasobach).

Relacja Apolonii Sobiech obejmuje okres jej niewolniczej pracy podczas II wojny światowej. Przekaz obfituje w emocjonalne, emfatyczne zwroty i metafory („[…] jak jastrząb napada na gniazdka małych ptasząt i wyrywa jedno i leci w świat, tak mię porwano od rodziny i wywieziono w daleki świat”).

Relacja Eleonory Sobieskiej dotyczy ponaddwuletniego okresu pracy przymusowej w Niemczech w czasie II wojny światowej. Autorka odtwarza chronologicznie poszczególne rozdziały z tego okresu, opisując m.in.: dzień wywózki, pierwszy miesiąc rozłąki, warunki życia i pracy na rzecz bogatego właściciela majątku (w oborze przy krowach), a pod koniec wojny ucieczkę statkiem do Danii w czasie zbliżania się frontu.

Dokument dotyczy czterech lat pracy przymusowej w Niemczech w czasie II wojny światowej, kiedy autorka opiekowała się dziećmi niemieckich gospodarzy. We wspomnieniach z tego okresu, spisanych w formie wypracowania Mój pobyt w Niemczech, Sobolewska koncentruje się przede wszystkim na rozpaczy i bólu spowodowanym przymusowym rozstaniem z rodziną. Wielka tęsknota i dojmująca potrzeba wieści od bliskich to emocje wybrzmiewające w tej relacji. Autorka opisuje m.in. sposób, w jaki odbywało się przydzielanie Polaków niemieckim gospodarzom.

Tekst powstał podczas kursu gospodarstwa domowego prowadzonego w Lubece w 1945 r. jako odpowiedź Emilii Sobolewskiej, uczestniczki kursu, na trzy pytania ewaluacyjne dotyczące szkolenia. Autorka już na wstępie podkreśliła ogromny żal z powodu zbliżającego się końca zajęć, w których najchętniej nadal brałaby udział. Sobolewska wymieniła kolejne zajęcia (np. higiena, szycie, rachunki), każde mniej lub bardziej komplementując; nie uważała też, aby były potrzebne jakiekolwiek zmiany w programie.

Dokument jest relacją Janiny Szwalbe z lat jej niewolniczej pracy podczas II wojny światowej. Autorka opisała swoje przeżycia od momentu deportacji do Niemiec pod koniec 1942 r. do wyzwolenia w 1945 r. Opisała m.in. warunki i charakter niewolniczej pracy w fabryce konserw w Lubece oraz realia życia na obczyźnie. Szwalbe wspomniała również swoją ucieczkę do Łodzi i jej konsekwencje – ponowne aresztowanie, pobyt w więzieniu, karnym obozie i ponowną eksploatację w charakterze przymusowej robotnicy.

Dokument jest ewaluacją kursu gospodarstwa domowego dla dziewcząt prowadzonego w Lubece w 1945 r., po zakończeniu wojny, dokonaną przez jedną z jego uczestniczek. Autorka odpowiedziała na trzy postawione pytania, wyrażając w pierwszej kolejności ogromne zadowolenie z możliwości uczestniczenia w kursie i żal, że nie trwa dłużej. Szwalbe podkreśliła znaczenie posiadania konkretnych umiejętności w życiu, snując przy tym refleksje o ich odpowiednim wykorzystaniu. Zdaniem autorki cały kurs został wzorowo zorganizowany i przeprowadzony – sugerowała jedynie rezygnację z lekcji tańca.

Relacja Ewy Trzeckiej rozpoczyna się opisem wyjazdu z Polski w lipcu 1944 r. i dotyczy jej losów do momentu wyzwolenia niecały rok później. Trzecka opisuje m.in. trasę, którą przebyła razem ze szpitalem niemieckim, gdzie pracowała jej siostra – najpierw półroczny przejazd przez Polskę, który dobrze wspominała. W dokumencie brak zapisków dotyczących przymusowej pracy autorki, gdyż szczęśliwie – dzięki zbiegowi okoliczności i czasu – udało się jej uniknąć tego losu. Autorka kończy swój przekaz wzmianką o ówczesnym miejscu pobytu – Lubece.

Relacja Marysi Turkowiakówny dotycząca jej pobytu w Niemczech i przymusowej pracy na wsi podczas II wojny światowej. Została wywieziona wraz z rodziną, początkowo do obozu w Parchimiu, później pracowała u niemieckiego gospodarza. Wspomina ponad osiem miesięcy spędzonych w Niemczech – od 27 lipca 1944 r. do końca wojny 2 maja 1945 r.  Relacja dziewczyny jest przede wszystkim opisem codziennego rytmu niewolniczej pracy u gospodarza. Sporadyczne kontakty z rodziną – rodzicami i siostrą – łagodziły nieco jej fizyczne i psychiczne wyczerpanie.